Hyperpersoonlijk

Autobiografie van mijn lichaam. Door: Lize Spit.

Het eerste non-fictie boek van Lize Spit: Autobiografie van mijn lichaam hakt er stevig in. Naast een bloedeerlijke inkijk in de relatie van een dochter met haar ongeneeslijk zieke moeder is dit boek ook een intiem verslag van het worstelen met haar lichaam. Familie, intimiteit, lijfelijkheid, ziekte, aftakeling; veel intiemer wordt het niet.

En dat is net de sterkte van en het lastige aan dit boek, voor mij. Hoewel ik veel herkende en me daardoor gesteund en gezien voelde, balanceerde ik soms op het randje van voyeur-schap (qua mijn gevoel). Spit schrijft nietsontziend, hyperpersoonlijk, zonder blad voor de mond, geen taboe schuwend.

Autobiografie bevat stukken dagboek van de kleine Lize; vaak schrijnend en hartverscheurend. Op de duur sloeg ik daar soms stukjes van over omdat het me pijn deed om te lezen hoe hard Spit als klein meisje haar best al deed. Eindeloos proberen om toch maar de goede dochter, zus, vriendin te zijn. Hoe ze dat is blijven doen, zelfs als volwassene, lees je in de meer in roman-vorm geschreven stukken. Hoewel die uitgebreider zijn komen ze nog steeds neer op hetzelfde: zie me, hoor me, hou me vast.

Dit boek is een mokerslag; een belangrijke inkijk in een familie, een lichaam, een hoofd. Sociaal en maatschappelijk zeer relevant. Helend en hartbrekend. Een boek waar velen iets aan gaan hebben. Hopelijk Lize Spit zelf ook. Met haar vlotte pen en torenhoge moed heeft ze een autobiografie geschreven die niemand onberoerd kan laten. IK wens haar alle goeds en geluk.