Lezersrecensie
Goestinggevend.
De mierenkaravaan. Door: Mariken Heitman.
Mijn liefde voor Mariken begon toen ik haar in Brommer op Zee zag. Ik had Wormmaan toen al liggen en begon er daardoor direct in; toen was ik nog een grotere fan. Later las ik ook De wateraap.
Nu was ik ongeveer halfweg De mierenkaravaan toen ik haar in VPRO Boeken zag en oh wat was dat een ontroerend interview. Zeker een aanrader (wel oppassen want er zitten wat kleine spoilers in). Horen dat Heitman, net als Kiek (haar hoofdpersoon) multiple sclerose heeft vond ik heel aangrijpend. Het maakt het boek ook extra mooi, boeiend en indrukwekkend.
De mierenkaravaan is een ‘echte Heitman’: de eigenlijke hoofdpersoon is geen mens (dus niet Kiek) maar wel de natuur. In dit geval een groentetuin waar ze samen met vrijwilligers, op ecologische wijze, het jaar rond ploetert en zwoegt. In dit boek is de vertelstem zelfs een onderdeel van de tuin - welk onderdeel, dat moet je zelf maar (proberen) ontdekken.
De stukken over ziek zijn; van diagnose tot aanvaarding (soort van) zijn pijnlijk en hartverscheurend om te lezen. De vele tuininformatie is super boeiend en prachtig qua woord, beeld en achterliggende ideeën. Een boek dat je zin geeft om zelf je handen vuil te maken, één te worden met Moeder Natuur. Het laat je ook beseffen hoe wankel en kwetsbaar alles is: mens, plant en dier (dat egeltje…).
Een verslag over ziek zijn dat een ode aan het welig tieren van de aarde is: mooi en goestinggevend.
Mijn liefde voor Mariken begon toen ik haar in Brommer op Zee zag. Ik had Wormmaan toen al liggen en begon er daardoor direct in; toen was ik nog een grotere fan. Later las ik ook De wateraap.
Nu was ik ongeveer halfweg De mierenkaravaan toen ik haar in VPRO Boeken zag en oh wat was dat een ontroerend interview. Zeker een aanrader (wel oppassen want er zitten wat kleine spoilers in). Horen dat Heitman, net als Kiek (haar hoofdpersoon) multiple sclerose heeft vond ik heel aangrijpend. Het maakt het boek ook extra mooi, boeiend en indrukwekkend.
De mierenkaravaan is een ‘echte Heitman’: de eigenlijke hoofdpersoon is geen mens (dus niet Kiek) maar wel de natuur. In dit geval een groentetuin waar ze samen met vrijwilligers, op ecologische wijze, het jaar rond ploetert en zwoegt. In dit boek is de vertelstem zelfs een onderdeel van de tuin - welk onderdeel, dat moet je zelf maar (proberen) ontdekken.
De stukken over ziek zijn; van diagnose tot aanvaarding (soort van) zijn pijnlijk en hartverscheurend om te lezen. De vele tuininformatie is super boeiend en prachtig qua woord, beeld en achterliggende ideeën. Een boek dat je zin geeft om zelf je handen vuil te maken, één te worden met Moeder Natuur. Het laat je ook beseffen hoe wankel en kwetsbaar alles is: mens, plant en dier (dat egeltje…).
Een verslag over ziek zijn dat een ode aan het welig tieren van de aarde is: mooi en goestinggevend.
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Els Van Haute
Gesponsord
Verwacht het onverwachte van Getuige nr.8, de nieuwe rechtbankthriller van Steve Cavanagh met een twist. Wat als de enige getuige nog gestoorder is dan de moordenaar?
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
In de Spaanse stad vol tegenstellingen slaan twee jeugdvriendinnen de handen ineen om de moord op een stadgenote op te lossen.
