Variabel

Diepdiepblauw. Door: Nikki Dekker.

Wat een wondermooie debuutroman heeft Dekker geschreven. Een boek dat me qua essayistisch schrijven aan Maggie Nelson doet denken en qua relatie/liefdes-ontleding aan Emy Koopman’s Tekenen van het universum. Een pareltje dus.

Zwemmen, de zee, biseksualiteit, zeemeerminnen, vissen, de liefde; dat zijn een paar van de thema’s in Diepdiepblauw. Thema’s die ook mij boeien. En ja: Dawson’s Creek, Titanic en Bridget Jones horen daar ook bij.

In Diepdiepblauw onderzoekt de hoofdpersoon niet enkel haar eigen gevoelens, emoties, verliefdheden en geaardheid, ze onderzoekt tegelijkertijd de fascinerende onderwaterwereld. Vissen, blijken meer te voelen dan wij (durven) denken, ze zijn veel meer fluïde dan wij (durven) zijn. Ze tonen ons een wereld die kleurrijk, fascinerend en betoverend is. Een wereld die wij mensen zonder enige aarzeling blijven kapotmaken, maar dit terzijde.

Nikki Dekker schrijft puur, poëtisch, frêle, no nonsens, onderzoekend, filosofisch, enthousiasmerend, twijfelend, zoekend. Ze boeit op elke pagina, in elke zin. Ze doet je hart heviger bonzen en je hoofd bruisen. Haar lezen is jezelf onderdompelen in een wereld die adem geeft, doordat er ruimte is. Terwijl zij onderzoekt verruimt ook jouw blik, je (denk)wereld.

Ferme (queer) aanrader! Kijk ook even haar interview in Brommer op zee terug.