Wonderlijk wijs.

Een vlam Tasmaanse tijgers. Door: Charlotte Van den Broeck.

Twee weken geleden ging ik naar de (boek-)voorstelling die bij Een vlam Tasmaanse tijgers hoort. Charlotte en haar vriend Roel bliezen me toen totaal omver met een avond die niet alleen boeiend maar ook gewoon leuk was én aanleiding gaf tot lang napraten. Mijn verwachtingen lagen hoog maar werden overtroffen.

Ondertussen heb ik me ook aan het boek gewaagd. Ik wou het houden tot ik er helemaal de tijd en ruimte voor had maar mijn persoonlijke omstandigheden laten dat momenteel niet toe. Als grote fan van Van den Broeck (als mens, schrijver, denker en nu ook performer) heb ik dit boek van cover tot kaft verslonden. Sommige stukken herkende ik omdat Charlotte ze (met haar fijne, warme stem) voorlas tijdens de voorstelling. De grote lijnen van het verhaal kende ik daardoor ook al maar bij haar gaat het niet om het grote, hoewel ze (zoals steeds) een groot project maakt van een nieuw boek.

Haar stem (op het podium en op papier) zuigen je mee een tunnel in, je kan niet anders dan volgen. Ze schrijft heel onderzoekend, vol vragen, laat alles open én toch biedt ze massa’s kennis, weetjes en feiten. Ze is vragend én alwetend. Haar blik, denken, onderzoeken, verzamelen, voeren van gesprekken zijn heel open. Als je met haar praat merk je haar nieuwsgierigheid en oplettendheid. Ze is opmerkzaam én empathisch. In haar schrijven en spreken straalt ze rust uit maar ook een honger. En hoewel ze met heel veel focus, op het obsessieve af, in haar onderwerpen duikt heeft ze ook een heel sociaal karakter.

Dat alles, al die tegenstellingen, maken dit boek tot iets groters dan ‘een zoektocht naar de thylacine’. De Tasmaanse tijger is de aanleiding, getriggerd door het matten-complex van haar grootmoeder, om op zoek te gaan naar hoe we omgaan met ons heden, verleden én de toekomst. Mensen maken aan de lopende band dingen kapot zonder te weten dat ze het doen en zonder te beseffen wat de gevolgen kunnen zijn. Hoe we omgaan met inheemse bevolkingen, Moeder Natuur, ons schuldgevoel, het onderdrukken van vrouwen en andere minderheden, DNA-technologie, online community's, bordjes in musea,… Alles komt samen en al die kleine en minder kleine dingen bepalen onze wereld. Charlotte laat ons stilstaan bij wie we zijn en waar we naartoe willen. En ondertussen verovert de thylacine je hart. Door de verhalen én de poëtische pen van Charlotte. Dikke merci om ons mee te nemen op deze boeiende reis!