OHHHHH!

Homebody. Door: Theo Parish.

Oh wat een prachtig boek, jammer dat ik het al uit heb!

Homebody is een graphic novel die in de stijl ligt van Genderqueer (Maia Kobabe) en Heartstopper (Alice Oseman). Het is een memoir zoals Genderqueer en het heeft de warmte en gezelligheid van Heartstopper. Maar Homebody heeft vooral een eigen identiteit.

Parish schreef en tekende hun reis, hun zoektocht naar een lichaam waarin hen past, naar een eigen identiteit die aanvoelt als een warme jas/een comfortabel huis. Op een duidelijke, overzichtelijke manier volgen we Theo vanaf, ongeveer, diens geboorte. We botsen mee op allerlei obstakels, vallen ten prooi aan twijfels, zoeken wanhopig online naar herkenning… Maar we maken ook de mooie momenten mee: het eerste geslaagde kapsel, de naamsverandering, het knuffelen met de katten.

In bijna enkel blauwtinten, met heel heldere lijnen wordt er op eenvoudige wijze een heel gelaagde wereld geschept. Met aandacht voor detail en nuance, in beeld en verhaal. Je root zo hard voor Theo, pagina na pagina groeit je liefde voor hen. Dus daarom duim ik ook stiekem voor een vervolg.

Ikzelf ben geboren als meisje en voel me ook een meisje, hoewel ik geen typisch meisje ben, noch was. (Wat dat ook moge zijn trouwens). Ik mocht geen kort haar, geen broeken, niet fluiten, geen handen in mijn zakken, niet met mijn benen wijd zitten,… Om maar te zeggen: hokjes zijn saai, onnodig en nergens goed voor en mensen als Theo Parish breken heel moedig die hokjes open. Voor zichzelf, voor anderen die zich in hen herkennen én voor de rest van ons. Daarom moet iedereen dit boek lezen!