Andere ogen.

Wat wij doen dat heet bewaren. Door: Siel Verhanneman.

Ik volg Siel al sinds haar debuut Als ik stil ben heb ik een bos in mijn hoofd. Die bundel gaf ze toen uit in eigen beheer en als je die bij haar bestelde kreeg je hem supermooi ingepakt bij je thuis. Er zaten leuke goodies bij; de magneet hangt hier nog naast me aan de muur.

Verhanneman kan schrijven, dat bewees ze al in vorige bundels en in haar romandebuut. Hoewel ze ondertussen ouder is, in leeftijd én moeder, zijn haar vaste thema’s: rouw en verdriet nog steeds belangrijk in haar werk. Sinds haar vorige bundel Wat nu met het licht dat binnenvalt is daar ook het thema kunst bijgekomen.

Ook in Wat wij doen heet bewaren is het grootste deel van de gedichten geschreven in reactie op een kunstwerk. Werken die ik niet ken, werken die ik al wel ken, kunst waar ik verliefd op ben. Zoals bijvoorbeeld: Het water in! van Virginie Demont-Breton (te zien in het KMSKA). Het is boeiend om te merken hoeveel 1 werk kan verschillen doordat andere ogen ernaar kijken.

Moeder zijn, nog meer moeder willen worden, genieten van het kleine, treuren om het grote, bewonderen, verlangen, rouwen,… het komt allemaal voorbij en het komt allemaal binnen. Siel Verhanneman is een blijver, benieuwd naar wat ze ons de komende jaren nog meer zal brengen.