Strobbe's gras is prachtig groen

De Vlaamse Koen Strobbe is woonachtig in Zuid-Frankrijk, waar hij wijn maakt en schrijft. Je kunt hem kennen van zijn debuut Kruis en munt en zijn thrillers Blankenberge blues (die hij samen met Pieter Aspe schreef), De wolf van Colombes en De tragische eindes van Boris Basterache. Strobbe’s nieuwste thriller, Gras, verscheen onlangs.  

Gras vertelt het verhaal van Gianna Mercier. Zij wordt kenmerkt door een litteken in haar gezicht. Dit litteken liep zij op bij een ongeval in haar jeugd, waarbij ze haar moeder verloor. Nu is ze een gras-designer. Als scheikundige heeft ze ‘eautoms’ weten te ontwikkelen. Dit zijn zandkorrels die een veelvoud van hun volume in water absorberen en opslaan. Daarmee kan ze op de meest droge plekken op aarde gras laten groeien. Met haar medewerking aan het realiseren van golfparken in de Arabische Emiraten voor sjeik Rahman el Siouffi, lukt het Gianna om met de zoon van de sjeik een ontwikkelingsproject in Somalië van de grond te krijgen. Maar dan vindt ze een lijk onder een van haar aangelegde grasperken. Wie is het, wat is er gebeurd en wie kan ze nog vertrouwen? Er blijken namelijk nog meer duistere kanten aan de werkzaamheden voor de sjeik te zitten.

Strobbe’s schrijfstijl is vlot. De zinnen zijn kort en het taalgebruik is begrijpelijk. Je beleeft het verhaal door de ogen van Gianna en het is in de derde persoon geschreven. Het verhaal speelt zich hoofdzakelijk af in het heden, afgewisseld met enkele flashbacks. Gianna is een prettig personage. Aan het einde van verhaal voelt ze als een vriendin met wiens gevoelens je meevoelt en wiens gedachten je bijna in kunt vullen. Zelfs voor haar onlogische beslissingen kun je begrip opbrengen.  

De bijpersonages zet Strobbe zo neer dat je continu blijft twijfelen aan hun bedoelingen. Zo is er Gianna’s beste vriendin Bianca, die zich in louche zaakjes lijkt te mengen. Ook zijn er Loïc, Gianna’s vroegere vriendje, en Adis, de zoon van de sjeik. Aan wiens kant staan deze personages? Spelen zij een dubbelrol? Dat zijn vragen die door het gehele boek blijven opdoemen en die je op elke bladzijde weer anders beantwoordt. Dit zorgt er eveneens voor dat je van de ene verrassing in de andere valt: plottwist na plottwist na plottwist weet Strobbe in het verhaal te verwerken. Het verhaal verveelt dan ook geen moment!  

Wel had Strobbe enkele verhaallijnen wat dieper kunnen uitwerken en beter kunnen verbinden. Gianna’s jeugd in het opvanghuis is bijvoorbeeld wat oppervlakkig en kort beschreven. Dat had een grotere rol kunnen spelen. De verhaallijn omtrent Gianna’s litteken en haar ouders laat de lezer met wat vragen achter. Wellicht zijn dit echter bewuste keuzes van Strobbe geweest, passend bij de afweging om een slechts 271 pagina’s tellend boek te schrijven. Ook past het bij het open einde dat Gras heeft.  

Met Gras heeft Strobbe weer een ijzersterke thriller afgeleverd. Plottwists, mysterieuze bijpersonages en een goede dosis spanning zijn de sleutelwoorden die het verhaal beschrijven. Het open einde gecombineerd met de puzzelstukjes die Strobbe slechts gedeeltelijk voor de lezer in de spreekwoordelijke puzzel heeft geplaatst, laten dit boek nog lange tijd in je hoofd rondspoken.