Regels zijn er om gebroken te worden

De Amerikaanse Alice Hoffman (1952) is auteur van verschillende boeken, waaronder Magische praktijken. In dat boek staan de zusjes Ginny en Sally Owens centraal, die worden opgevoed door hun twee vreemde tantes Franny en Jet. Zij leren de zusjes magie te gebruiken, met alle gevolgen van dien. In de verfilming van dit boek spelen Nicole Kidman en Sandra Bullock de hoofdrol. In Hoffman’s meest recent vertaalde werk, Magische regels, wordt de lezer mee terug in de tijd genomen: de tantes zijn nog kinderen en moeten hun weg vinden in het gebruik van magie.

Franny, Jet en hun broer Vincent, met familienaam Owens, groeien op aan de rand van Central Park, New York. Al vanaf dat ze kunnen lopen, heeft hun moeder strikte regels opgesteld waaraan ze zich moeten houden: ze mogen bijvoorbeeld geen rode schoenen dragen en geen boeken over magie lezen. Die laatste regel wordt al snel gebroken, waardoor de Owens’ hun magische vaardigheden kunnen verfijnen. Maar de belangrijkste regel is toch wel om niet verliefd te worden. Dat blijkt alleen nog niet zo makkelijk. In hun tienerjaren wordt ieder van hen verliefd. Waren de regels van hun moeder precies wat de Owens’ nodig hadden of waren ze overbodig?   

“Na het afluisteren had Franny besloten dat magie niet zoveel verschilde van wetenschap. Beide zochten naar betekenis waar die er niet was, naar licht in de duisternis, naar antwoorden op vragen die voor stervelingen te moeilijk te bevatten waren.”

Hoffman heeft het verhaal in de derde persoon geschreven. Dat is prettig. Het verhaal bevat namelijk verschillende verhaallijnen. Er is een globale verhaallijn, waar alle drie de Owens’ een rol in spelen. Daarnaast hebben Franny, Jet en Vincent elk een eigen verhaallijn. Hierin staan romantiek, mysterie en familiebanden centraal. Door het gebruik van de derde persoon kun je de verhaallijnen goed uit elkaar houden. Hoffman’s schrijfstijl is bij vlagen wat ouderwets: ze gebruikt woorden en zinsneden zoals ‘verschaffen’, ‘stoof op’ en ‘dankbaar erkend en aanvaard’ regelmatig. Dit vergemakkelijkt het lezen niet en lijkt evenmin te passen bij de personages. Gelukkig wen je hieraan naarmate het boek vordert, waardoor het een minder groot obstakel wordt.

De verhaallijnen intrigeren. Stuk voor stuk houden ze je aandacht vast en laten ze je gissen naar de afloop. Een aantal plotwendingen kan als erg toevallig of plotseling beschouwd worden. Het resultaat daarvan is tweeledig: het boek zit vol verrassingen, maar het scoort niet hoog op geloofwaardigheid. Maar ach, wat wil je bij een verhaal waarin magie een rol speelt?  

De grootste maar aan dit verhaal is de overdaad. Hoffman wil veel. Te veel. Allereerst zijn er vier verschillende verhaallijnen. Deze verhaallijnen beslaan een lange periode: elke lijn beslaat de levensloop van kind tot bijna bejaard. Daarnaast schrijft Hoffman heel gedetailleerd. Kledingstukken worden in geur en kleur beschreven, net als het weer of de locatie waar de personages zich bevinden. Waar dit afzonderlijk goede ingrediënten voor een verhaal zijn, zorgt de combinatie van dit alles in één verhaal voor verwarring. Als lezer weet je haast niet meer waar je je op moet focussen. Ook de uit- en afwerking van bepaalde onderdelen in de verhaallijnen hadden daardoor beter gekund.

Kortom, Magische regels is een fijne roman met een interessant plot. Hoffman leek echter net te veel in het verhaal te hebben willen stoppen. De combinatie van de verhaallijnen brengt het boek tot leven, maar een groot aantal details had beter achterwege kunnen blijven of de verhaallijnen hadden een kortere periode moeten beslaan. De boodschap is desalniettemin even duidelijk als mooi: regels zijn er om gebroken te worden, want liefde overwint alles.