Lezersrecensie
BLM vs MAGA?
Het debuut van Cecilia Rabess heeft in de VS nogal uiteenlopende reacties opgeleverd. Het boek werd zowel de grond ingeboord als de hemel ingeprezen; het zegt wel iets over het onderwerp.
Het boek speelt zich hoofdzakelijk af tegen de achtergrond van de verkiezingen in 2016. Op haar eerste werkdag als analiste bij Goldman Sachs hoort Jess Jones dat ze in hetzelfde team komt als Josh. Erg goede herinneringen heeft ze niet aan die blanke, conservatieve medestudent van de universiteit.
Jess is de enige zwarte vrouw op de werkvloer. Erg hartelijk is de ontvangst niet, ze wordt over het hoofd gezien en in hoge mate onderschat. Ze wordt voornamelijk met klusjes opgescheept en zit niet bij de 'grote jongens'. Ook na een overstap naar het bedrijf waar Josh intussen een bliksemcarrière maakt, verandert er niet veel. Toch is het Josh die het verrassend voor haar opneemt als haar door het bedrijf de wacht wordt aangezegd.
En zo ontstaat er een onwaarschijnlijke vriendschap tussen beiden die langzamerhand verandert in een heftige romance. Ze zijn werkelijk gek op elkaar. Maar het wordt ook steeds duidelijker dat ze heel erg van elkaar verschillen.
Jess vraagt zich steeds vaker af of ze niet enigszins moreel corrupt is omdat ze zo geniet van de goede dingen in het leven, omdat ze eigenlijk geen offers brengt voor de zwarte zaak: “Black Lives Matter”. Josh ziet dat niet, hij begrijpt niet de rol die ras en racisme in het hele leven spelen. In feite abstraheert hij die problemen dus ook de problemen van Jess. Hij weigert, als rechtgeaard Republikein, te begrijpen dat de verkiezing van Trump voor veel Amerikanen traumatisch is. Zelfs wanneer Jess de bekende rode MAGA-pet vindt in het huis dat ze met Josh deelt, begrijpt hij haar woede niet. Het is maar een hoed.
Jess is geen echte activiste, althans ze staat niet op de barricades. Bijna al haar vrienden zijn wit; Josh is geen vreselijke racist. Hij ziet, helaas als zovelen, het probleem niet. Het zorgt ervoor dat het boek geen luchtig liefdesromannetje is. Het is een serieuze blik op relaties en verschillen daarin. En hoeveel moeten en kunnen we van onze geliefden tolereren als het gaat om hun overtuigingen en acties. Hoe 'gezond' is deze relatie en zal hij uiteindelijk overleven als de heftige liefde voorbij is? Ik vind het einde van het boek ontzettend goed.
Rabess schrijft in een helder proza, het boek is makkelijk te lezen. Daarbij is ze ook humoristisch, er valt gelukkig veel te lachen. Kortom, een uitstekend debuut.
Het boek speelt zich hoofdzakelijk af tegen de achtergrond van de verkiezingen in 2016. Op haar eerste werkdag als analiste bij Goldman Sachs hoort Jess Jones dat ze in hetzelfde team komt als Josh. Erg goede herinneringen heeft ze niet aan die blanke, conservatieve medestudent van de universiteit.
Jess is de enige zwarte vrouw op de werkvloer. Erg hartelijk is de ontvangst niet, ze wordt over het hoofd gezien en in hoge mate onderschat. Ze wordt voornamelijk met klusjes opgescheept en zit niet bij de 'grote jongens'. Ook na een overstap naar het bedrijf waar Josh intussen een bliksemcarrière maakt, verandert er niet veel. Toch is het Josh die het verrassend voor haar opneemt als haar door het bedrijf de wacht wordt aangezegd.
En zo ontstaat er een onwaarschijnlijke vriendschap tussen beiden die langzamerhand verandert in een heftige romance. Ze zijn werkelijk gek op elkaar. Maar het wordt ook steeds duidelijker dat ze heel erg van elkaar verschillen.
Jess vraagt zich steeds vaker af of ze niet enigszins moreel corrupt is omdat ze zo geniet van de goede dingen in het leven, omdat ze eigenlijk geen offers brengt voor de zwarte zaak: “Black Lives Matter”. Josh ziet dat niet, hij begrijpt niet de rol die ras en racisme in het hele leven spelen. In feite abstraheert hij die problemen dus ook de problemen van Jess. Hij weigert, als rechtgeaard Republikein, te begrijpen dat de verkiezing van Trump voor veel Amerikanen traumatisch is. Zelfs wanneer Jess de bekende rode MAGA-pet vindt in het huis dat ze met Josh deelt, begrijpt hij haar woede niet. Het is maar een hoed.
Jess is geen echte activiste, althans ze staat niet op de barricades. Bijna al haar vrienden zijn wit; Josh is geen vreselijke racist. Hij ziet, helaas als zovelen, het probleem niet. Het zorgt ervoor dat het boek geen luchtig liefdesromannetje is. Het is een serieuze blik op relaties en verschillen daarin. En hoeveel moeten en kunnen we van onze geliefden tolereren als het gaat om hun overtuigingen en acties. Hoe 'gezond' is deze relatie en zal hij uiteindelijk overleven als de heftige liefde voorbij is? Ik vind het einde van het boek ontzettend goed.
Rabess schrijft in een helder proza, het boek is makkelijk te lezen. Daarbij is ze ook humoristisch, er valt gelukkig veel te lachen. Kortom, een uitstekend debuut.
1
Reageer op deze recensie