Kinderen van Pedro Paramo

De Mexicaanse Alma Delia Murillo is schrijfster en journaliste. Naast diverse romans, schrijft ze columns in een aantal kranten en tijdschriften en werkt ze aan scripts voor televisieseries en audioseries.

Het Hoofd van mijn vader is een autobiografisch boek. De rode draad is een zoektocht naar de vader die zijn gezin zo'n dertig jaar geleden heeft verlaten. Op een nacht droomt ze dat hij stervende is en besluit ze dat ze hem wil leren kennen. Het verslag van deze tocht zou het verhaal moeten zijn, maar de echte waarheid schrijft ze “is ook dat ik schrijf om het gewicht van de veertig jaar lang herkauwde mythe over mijn vader van me af te zetten, de talloze versies van hem, zijn afwezigheid, zijn aanwezigheid, zijn naam, het feit dat hij ons verlaten heeft.....” Het enige beeld van haar vader is een oude foto waarop zijn hoofd is afgescheurd.

Hoewel dus op de omslag wordt gesproken over “een zoektocht door Mexico” en er wordt gesuggereerd dat Murillo op een roadtrip gaat, is dit eigenlijk hoofdzakelijk een kapstok voor een zoektocht naar haar verleden, naar de rol van haar afwezige vader, maar naar nog zoveel meer. De afwezigheid van een vader treft meer dan 12 miljoen Mexicaanse huishoudens, wat veel emotionele en financiële conflicten met zich meebrengt. Ook Murillo groeide mede daardoor, samen met haar zeven broers en zusters, in grote armoede op. Ze beschrijft deze armoede en de geweldig moedige rol die haar moeder desondanks speelde, de warme en vaak humorvolle relaties in het gezin, haar professionele carrière in een veelal klassenbewuste, racistische en vrouwenhatende omgeving. Ze steelt boeken om haar liefde voor literatuur te kunnen bevredigen, ze heeft grote mentale problemen die ervoor zorgen dat ze vaak met grote angst moet leven.

Het is zeker een goed boek, maar ondanks de goede beschouwingen over de vele misstanden waaraan velen in Mexico worden blootgesteld, miste ik op belangrijke momenten voldoende diepgang naar de persoon van Murillo zelf. Ondanks alle ellende, voelde ik me toch niet echt betrokken bij haar. Ook had ik graag geweten hoe haar broers en zusters tegen het gemis van de vader aankeken en hoe zij de zoektocht hadden beleefd. Murillo kiest er nadrukkelijk voor die stemmen niet te laten horen.

Het is een Mexicaans boek met veel verwijzingen naar Mexicaanse schrijvers, muziek, televisieseries enz. Waarschijnlijk heel herkenbaar voor Mexicaanse lezers, maar voor mij daardoor soms moeilijk te begrijpen. Op de eerste bladzijde schrijft ze al “....ik durf te stellen dat we in dit land allemaal kinderen zijn van Pedro Paramo”. Gelukkig ontdekte ik dat er op Netflix een film staat naar dit boek van Juan Rulfo. Ik begrijp de zin nu wat beter (hoop ik).