Inspirerend

Dat verschillende Pausen boeken schrijven is niet zo vreemd, echter een autobiografie is dat wel. Paus Franciscus heeft als eerste paus ooit dat gedaan. Eerder dan gepland, het was eigenlijk de bedoeling dat het boek pas na zijn overlijden zou uitkomen, maar vanwege de toestand in de wereld.
Wat kun je verwachten van een boek van de Paus? Je gaat dan toch al snel denken aan een zwaar religieus boek. Dat viel achteraf behoorlijk mee. Natuurlijk komen er Bijbelse gedeeltes in voor, maar ook voor mensen die daar niet in thuis zijn, is het prima te doen. Het is niet overheersend.

In dit geval spreekt Paus Franciscus over religie – dat is onvermijdelijk – maar altijd in relatie tot zijn leven en zijn ervaringen. Hij probeert niet zijn ideeën en overtuigingen op te leggen, maar hij vertelt wat het voor hem betekent om geloof te hebben en in de Heer te geloven.

Het betreft hier een echte autobiografie, want de Paus neemt ons mee in zijn leven, zo word er verteld over zijn afkomst: Italiaans, zijn grootouders emigreerden naar Argentinië om de armoede etc. in eigen land te ontvluchten. Deze geschiedenis zou voor een groot deel de persoonlijkheid van Paus beïnvloeden. Hij maakte en maakt zich sterk voor de mensen in nood, armoede, ziekte en noem maar op. Echter, de Paus van de armen wil hij niet genoemd worden. Toch als lezer krijg je wel dat gevoel. Het boek leert ons dat de Paus als jonge jongen of man net als ieder anders was, hij voetbalde graag, haalde kattenkwaad uit, deed dingen waar hij achteraf zich nog bezwaard over voelt…

Naast zijn jeugd, beschrijft de Paus zijn puberjaren, zijn studies etc, Vooral zijn werk in Buenos Aires als priester, kardinaal etc wordt breed uitvertelt, leuke, grappig maar ook droevige verhalen. Die ga ik hier niet allemaal benoemen, maar stuk voor stuk zijn ze pakkend. Hier en daar een glimlach, een droevige gevoel, maar bovenal een nadenkend gevoel, eigen door geheel het boek.

De verkiezing tot paus kwam ook voor hemzelf als een verrassing zo lezen we. Zijn reactie hierop brengt een glimlach op je gezicht. Je kunt paus Franciscus vernieuwend noemen, hij vind dat vrouwen binnen de (katholieke) kerk of het Vaticaan kunnen zijn. Hij loopt of kijkt ook niet weg voor het seksueel misbruik binnen de kerk en stelt het aan de kaak. Goed voor de slachtoffers!

Al lezend vorm je als lezer een beeld van deze paus, en dat is een paus die veelal op gevoel handelt, oprecht is naar de mens, die hem zijn of haar verhaal vertelt.. Liefdevol, begripvol, warm, dat zou je er aan kunnen toevoegen. Zijn meest waardevolle boodschap voor mij in het boek is toch wel, dat iedereen er mag zijn, ongeacht afkomst, geaardheid, kleur, noem het maar op… Zo is het precies!

De Paus presenteert zichzelf in het boek als een ironische en grappige man. De humor komt dan ook veelvuldig terug in het boek. Maar dat niet alleen, de Paus bespreekt ook gebeurtenissen uit het verleden, zoals de dictatuur van Videla en de Dwaze Moeders uit Argentinië, de vele oorlogen die de wereld treffen. Over de oorlogen zegt de paus het belangrijk te vinden dat jongeren hier van af weten..De paus heeft ook simpele oplossingen, althans zo lijkt, maar als je zijn uitleg op je door laat werken dan denk je: Inderdaad die man heeft nog gelijk ook. Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan het onderwerp vluchtelingen en het weigeren hiervan….
Naast deze gebeurtenissen, kijkt de Paus ook vooruit en is zijn Hoop gericht op de jongeren. Tenslotte zijn zij de toekomst.

Dankzij het werk van Carlo Musso, medeauteur van dit boek, leest het boek soepel en levert het de nodige overpeinzingen op. Daarmee is de opzet en de boodschap van het boek zeker gelukt: De mens laten nadenken, en uiteraard Hoop en blijven hopen….dat men dat niet vergeet voor een mooiere, betere wereld.