Lezersrecensie
Overpeinzingen aan een Noorse kust
De zee is kalm, rusteloos, donker, gevlekt, helder als een glazen oog - ze is verraderlijk, rijk, onvoorspelbaar en onachtzaam. In dit boek kabbelt ze door de pagina's, terwijl haar golven het ritme bepalen. We zijn in Noorwegen, in een oud vissersdorp, waar de geur van zee, zout en vis onmiskenbaar is.
In Haaienkoorts wordt de hoofdpersoon en zijn vriend bevangen door een verlangen de Groenlandse haai te vangen - een lelijk, gevaarlijk en mysterieus beest dat zich schuilhoudt in de diepte van de oceaan. Halfblind, met wormen die uit zijn ogen bungelen, maar een bijzonder goede neus. Zijn vlees is stinkend en giftig, maar van zijn traan kun je bijzonder duurzame verf maken. Toch is dat niet de reden om op de haai te jagen.
In dit boek wisselen prachtige beschrijvingen van de natuur - de grillig omhoogstekende bergen, de sneeuw die witte plakkaten vormt op de bijna zwarte ondergrond en de eeuwig veranderde zee en hemel - zich af met overpeinzingen over de natuur, het leven en de eeuwig veranderde wereld.
Drie en een half miljard jaar geleden ontstond het leven in de oceaan, leven dat zich pas betrekkelijk recent op het droge land gevestigd heeft, maar de zee nog steeds in zich meedraagt. Terwijl wij ons heer en meester over het land voelen, loopt de oceaan over van mysterieuze wezens - lichtgevende vissen met spookachtige koppen, enorme walvissen, haaien die evolutionair ouder zijn dan de dinosauriërs, minieme wezens die met hun zuurstofproductie onmisbaar zijn voor al het leven op aarde, inktvissen met ogen als schoteltjes en nog zoveel onontdekt leven dat elke speurtocht naar de diepte ontelbare nieuwe soorten oplevert, de een nog meer bizar dan de ander. Van oude geschriften over wonderlijke zeewezens - van zeemeerminnen tot monsters groter dan schepen - probeert de hoofdpersoon aanwijzingen te vinden, terwijl hij tegelijkertijd de geschiedenis van de aarde overpeinst en de verwoestende invloed van mensen op het huidige zeeleven.
Haaienkoorts gaat over zoveel meer dan de Groenlandse haai - over de verhouding van mensen en de natuur, in het bijzonder de zeeën en oceanen, het water dat ons tot leven bracht, en waarin wij het leven weer op de proef stellen. Weten we eigenlijk wel wat wij verwoesten?
In Haaienkoorts wordt de hoofdpersoon en zijn vriend bevangen door een verlangen de Groenlandse haai te vangen - een lelijk, gevaarlijk en mysterieus beest dat zich schuilhoudt in de diepte van de oceaan. Halfblind, met wormen die uit zijn ogen bungelen, maar een bijzonder goede neus. Zijn vlees is stinkend en giftig, maar van zijn traan kun je bijzonder duurzame verf maken. Toch is dat niet de reden om op de haai te jagen.
In dit boek wisselen prachtige beschrijvingen van de natuur - de grillig omhoogstekende bergen, de sneeuw die witte plakkaten vormt op de bijna zwarte ondergrond en de eeuwig veranderde zee en hemel - zich af met overpeinzingen over de natuur, het leven en de eeuwig veranderde wereld.
Drie en een half miljard jaar geleden ontstond het leven in de oceaan, leven dat zich pas betrekkelijk recent op het droge land gevestigd heeft, maar de zee nog steeds in zich meedraagt. Terwijl wij ons heer en meester over het land voelen, loopt de oceaan over van mysterieuze wezens - lichtgevende vissen met spookachtige koppen, enorme walvissen, haaien die evolutionair ouder zijn dan de dinosauriërs, minieme wezens die met hun zuurstofproductie onmisbaar zijn voor al het leven op aarde, inktvissen met ogen als schoteltjes en nog zoveel onontdekt leven dat elke speurtocht naar de diepte ontelbare nieuwe soorten oplevert, de een nog meer bizar dan de ander. Van oude geschriften over wonderlijke zeewezens - van zeemeerminnen tot monsters groter dan schepen - probeert de hoofdpersoon aanwijzingen te vinden, terwijl hij tegelijkertijd de geschiedenis van de aarde overpeinst en de verwoestende invloed van mensen op het huidige zeeleven.
Haaienkoorts gaat over zoveel meer dan de Groenlandse haai - over de verhouding van mensen en de natuur, in het bijzonder de zeeën en oceanen, het water dat ons tot leven bracht, en waarin wij het leven weer op de proef stellen. Weten we eigenlijk wel wat wij verwoesten?
1
Reageer op deze recensie
