Kees Moeliker blijft wel erg oppervlakkig en lichtvoetig

Kees Moeliker, bioloog-directeur van het Natuurhistorisch Museum in Rotterdam, won een Ig Nobelprijs met zijn ontdekking van de homoseksuele necrofiele eend. In dit Kikkerkamasutra zijn, verspreid over een groot aantal jaren, een groot aantal columns voor verschillende media verzameld. Ik verheug me a priori op tal van wetenswaardigheden. Zo word ik altijd al gefascineerd door getallen. Ooit zijn er bij een fluitzwaan 25.216 veren geteld en dat getal is nooit meer overtroffen. Er zijn 18.043 verschillende soorten vogels en er zijn naar schatting ( het is immers niet te tellen) 59 miljard vogels.

Wat al snel opvalt is de enorme lichtvoetigheid van de stukjes van Kees Moeliker die ons en passant wel twee keer meedeelt dat hij met een jongere vrouw het leven deelt. Hoezo zou ik dat moeten weten? De man weet gelukkig ongelooflijk veel en hij laat ons dat graag weten. Maar het eerste hoofdstuk over verongelukte dieren met een verhaal kon me nauwelijks boeien en ook het hoofdstukje over vogelzang kan me niet bekoren. Ik kan nu eenmaal echt niet uit de voeten met fonetisch genoteerde vogelgeluiden. Probeert u maar eens chocola te maken van de Vogel Top 100 Stemhulp!

Het hoofdstuk over de Ig Nobelprijzen, uitgereikt aan onderzoekers wier prestaties mensen eerst laten lachen en daarna aan het denken zetten, daarentegen was even vermakelijk als boeiend. Net zoals het hoofdstuk Opmerkelijk diergedrag uitermate vermakelijk en interessant was. Necrofilie, incest, verkrachting en zelfbevrediging, alles komt voor in de natuur. Evenals homofilie uiteraard. Er is zelfs een geval bekend waarbij een zoogdier een vogel probeerde te penetreren; oftewel een zeerob die wilde paren met een pinguïn! Dat komt in het dierenrijk eigenlijk nooit voor, klasse overstijgende seks. De mens heeft daar, zoals bekend, geen moeite mee. Kikkers blijken ook te paren met alles wat los en vast zit, tot en met necrofilie. Waar geen mens is, is geen mus en dat is toch opmerkelijk! Het hoofdstuk over de Schaamluis was wat mij betreft veel te lang. Maar het hoofdstuk Natuur in kunst was misschien wel het meest interessante hoofdstuk van dit boek, heel inspirerend ook! En wonderlijk is het gegeven dat met name kabeljauwen weleens zeevogels eten, met name papegaaiduikers of daaraan verwante vogels. Maar in de maag van diezelfde kabeljauw zijn wel meer vreemde zaken aangetroffen zoals kunstgebitten, trouwringen, speelgoedpoppen, mobiele telefoons en een vibrator! Vogels die zich aanpassen aan het stadsleven blijken een groter brein te hebben dat hen in staat stelt vernieuwend gedrag te vertonen in een veranderende omgeving. Daarom kunnen kraaien, mussen, spreeuwen, vinken en lijsters wel overleven in een vijandige omgeving en leeuweriken, waterspreeuwen en klauwieren niet.

Al met al vond ik dit Kikkerkamasutra een sympathiek boek maar uiteindelijk teleurstellend omdat het niet voldoende diepgravend was. Het blijft allemaal wel erg lichtvoetig. Niettemin heb ik wel plezier aan dit boek beleefd.

Enno Nuy
September 2024