Boeman is dan ook een gemiste kans: een prachtig

beloftevol plot dat gekunsteld en geforceerd verteld wordt. Unni Lindell kan beter dan dit.,De Noorse Unni Lindell werd in 1957 in Oslo geboren en woont er nog steeds met haar gezin. Ze debuteerde in 1986, maar de eerste thriller van haar hand, Het dertiende sterrenbeeld, verscheen pas tien jaar later. Daarin kon de lezer kennis maken met Cato Isaksen, de rechercheur die in alle spannende boeken van de schrijfster zijn opwachting maakt. Zo ook in Boeman, het achtste boek in de reeks.
In Boeman wordt een vrouw, die aan visioenen leed, dood teruggevonden onder het balkon van haar flat. Een getuigenis doet het ergste vermoeden: ze werd geduwd. Het onderzoek van Cato Isaksen en zijn team leidt naar een kampeerterrein waar een jonge, ter plaatste verblijvende, medewerkster zich ’s nachts begluurd voelt. Hoe verder het onderzoek vordert, hoe meer een kluwen van relaties onthuld wordt dat rondom een goed verborgen geheim gewikkeld zit.
Omdat de schrijfstijl wat gelijkenissen vertoont met de cover en dromerig over komt, ontstaat het gevoel dat het boek niet echt vlot wegleest. Het duurt te lang vooraleer de lezer zich aangepast heeft aan de stijl: er is een enorm contrast tussen de zeer beschrijvende vertelstijl van de schrijfster en de gebalde dialogen, waaraan geen woord teveel aan besteed wordt. Het lijkt bijna alsof de personages geen normaal gesprek kunnen voeren.
Maar daar tegenover staat dat Unni Lindell voor Boeman een pareltje van een plot geconstrueerd heeft, dat ze beetje bij beetje blootgeeft waardoor de lezer zich toch tot op het eind geboeid blijft afvragen waar het verhaal naartoe zal gaan. Maar net de grote moeite die de auteur zich getroost om niet teveel tegelijk en te vroeg weg te geven - en de manier waarop ze dat doet - zorgt ervoor dat het niet altijd even aangenaam lezen is.
De verhaallijn van het machtsspel tussen Cato Isaksen en zijn nieuwste teamlid Marian Dahle is ongeloofwaardig, en dooft tot grote ergernis dan ook nog eens uit als een kaars in de nacht, naarmate het verhaal vordert. Meer zelfs: het gehele personage van inspecteur Dahle, en haar gedrag, is zo ongeloofwaardig dat het de integriteit van het boek aantast.
Boeman is dan ook een gemiste kans: een prachtig, beloftevol plot dat gekunsteld en geforceerd verteld wordt. Unni Lindell kan beter dan dit.