Totaal ongeloofwaardig

Met, naast een tiental non-fictie werken, meer dan vijftig titels in vijf verschillende reeksen, was de Amerikaanse succesauteur Tom Clancy dit jaar aan iets nieuws toe. Samen met de ervaren, maar in ons taalgebied nobele onbekende coauteur Peter Telep wordt nog maar eens een nieuwe serie opgestart. Ditmaal met CIA-agent Maxwell Moore, die zijn sporen al verdiende bij de Navy Seals.

In het eerste deel, dat de titel De ogen van de vijand meekreeg, wordt het hoofdpersonage uit zijn vertrouwde werkgebied in Pakistan weggeroepen om in Mexico een mogelijke connectie tussen de Taliban en de Mexicaanse drugsmaffia te onderzoeken. Tegelijkertijd willen zowat alle Amerikaanse drieletterwoorddiensten het hoofd van het machtigste drugskartel van hun zuiderbuur identificeren en neutraliseren.

Wie er nu nog aan twijfelt dat dit een boek vol actie is, zal snel overtuigd worden, want nog voor de eerste dertig bladzijden omgeslagen zijn, werden al twee schepen en een hotel opgeblazen. En dan volgen er nog meer dan vierhonderdvijftig pagina’'s groots opgezette, internationale acties waarbij de kogels zowat constant in het rond vliegen. Kortom De ogen van de vijand is weer een schoolvoorbeeld van een Hollywoodfilm op papier.

Er worden een massa personages geïntroduceerd, waarvan het de moeite niet waard is hun namen te onthouden want de meerderheid wordt vroeg of laat toch tot kanonnenvoer herleid. Met deze overvloed aan gewapende confrontaties en afrekeningen willen Tom Clancy en Peter Teleb de lezers bij de keel grijpen en overdonderen. Maar in plaats van hen met open mond van bewondering en verbazing achter te laten, verliezen de auteurs hun publiek na de zoveelste schietpartij op rij.

Niet alleen wordt in De ogen van de vijand overdreven met de actie, maar het wordt echt te bont als gevangenisdirecteurs hun gevangen eropuit sturen om te gaan afrekenen met een concurrerend kartel, of als hele pelotons militairen zonder medeweten van hun hiërarchische oversten, en gebruikmakend van helikopters en legervoertuigen, op eigen houtje missies gaan uitvoeren. “'Trop is teveel',” zei een Belgisch ex-premier ooit, en dit boek is daar een prachtig voorbeeld van.

Als daarnaast ook nog eens te veel zaken zomaar uit de lucht komen vallen en er net iets te veel infiltranten opereren, is er maar één conclusie mogelijk: totaal ongeloofwaardig.

Ik kan De ogen van de vijand dan ook alleen maar aanraden aan hen die zich met het verstand op nul door een boek kunnen werken. Ik denk met weemoed terug aan hoe de eerste reeks van Tom Clancy, met Jack Ryan in de hoofdrol, destijds een kwalitatieve trendsetter was. Het is amper te bevatten dat beide reeksen uit hetzelfde hoofd ontsproten zijn.