Hebban recensie
Origineel maar ietwat langzaam
Wanneer in 1963 de aangifte van de verdwijning van de 13-jarige Alison Carter op het bureau van de jonge politie-inspecteur George Bennett belandt, wordt dat zijn eerste grote zaak. Een moeizaam, langlopend onderzoek wordt uiteindelijk succesvol afgesloten met de veroordeling van een dader. Van Alison wordt er echter geen spoor meer gevonden.
Nu, 35 jaar later, heeft journaliste Catherine Heathcote, met toestemming van de inmiddels gepensioneerde George Bennett, het idee opgevat het onderzoek in boekvorm te gieten. Tijdens het dubbel checken van de laatste details komen er nieuwe feiten aan het licht...
Het eerste, en tevens grootste, deel van De terechtstelling laat ons de eerste versie van Catherines manuscript lezen. Hierin wordt het verloop van zowel het onderzoek als het proces van de zaak Alison Carter zeer gedetailleerd weergegeven.
Daarna volgt het verloop van het onderzoek dat Catherine zelf uitvoerde, zowel voor, na, als tijdens het schrijven van de eerste versie van haar boek.
De verhouding tussen deze delen is het grootste minpunt van het boek. Het eerste deel wordt zeer lang, eigenlijk te lang, uitgesponnen door uitgebreide beschrijvingen en veelvuldige herhalingen. Het tweede deel daarentegen doet de laatste ontwikkelingen vrij snel op de lezer afkomen, in een poging deze te overdonderen. Een beetje meer balans tussen de twee delen had misschien een evenwichtiger geheel als resultaat gehad.
Val McDermid heeft een aangenaam lezende schrijfstijl, die jammer genoeg niet volledig tot uiting komt in de pocketversie, waarin gebruik gemaakt wordt van een extreem klein lettertype en een minimum aan vrije ruimte tussen de regels. Ook de plot mag er wezen, want ondanks het grote aantal personages dat wordt opgevoerd, worden aan het einde van het verhaal alle losse eindjes netjes weggewerkt. Om het verhaal mooi rond te krijgen speelt de toevalsfactor wel een ietwat grote rol, zodat de geloofwaardigheid even een deukje oploopt.
Maar laat deze kleine minpunten absoluut de pret niet bederven, want De terechtstelling is een goede thriller die een zeer originele boek-in-het-boek-opzet combineert met een goed uitgewerkte verhaallijn en een apotheose die, ondanks het feit dat ze deels voorspelbaar is, er toch in slaagt te verbazen.
Nu, 35 jaar later, heeft journaliste Catherine Heathcote, met toestemming van de inmiddels gepensioneerde George Bennett, het idee opgevat het onderzoek in boekvorm te gieten. Tijdens het dubbel checken van de laatste details komen er nieuwe feiten aan het licht...
Het eerste, en tevens grootste, deel van De terechtstelling laat ons de eerste versie van Catherines manuscript lezen. Hierin wordt het verloop van zowel het onderzoek als het proces van de zaak Alison Carter zeer gedetailleerd weergegeven.
Daarna volgt het verloop van het onderzoek dat Catherine zelf uitvoerde, zowel voor, na, als tijdens het schrijven van de eerste versie van haar boek.
De verhouding tussen deze delen is het grootste minpunt van het boek. Het eerste deel wordt zeer lang, eigenlijk te lang, uitgesponnen door uitgebreide beschrijvingen en veelvuldige herhalingen. Het tweede deel daarentegen doet de laatste ontwikkelingen vrij snel op de lezer afkomen, in een poging deze te overdonderen. Een beetje meer balans tussen de twee delen had misschien een evenwichtiger geheel als resultaat gehad.
Val McDermid heeft een aangenaam lezende schrijfstijl, die jammer genoeg niet volledig tot uiting komt in de pocketversie, waarin gebruik gemaakt wordt van een extreem klein lettertype en een minimum aan vrije ruimte tussen de regels. Ook de plot mag er wezen, want ondanks het grote aantal personages dat wordt opgevoerd, worden aan het einde van het verhaal alle losse eindjes netjes weggewerkt. Om het verhaal mooi rond te krijgen speelt de toevalsfactor wel een ietwat grote rol, zodat de geloofwaardigheid even een deukje oploopt.
Maar laat deze kleine minpunten absoluut de pret niet bederven, want De terechtstelling is een goede thriller die een zeer originele boek-in-het-boek-opzet combineert met een goed uitgewerkte verhaallijn en een apotheose die, ondanks het feit dat ze deels voorspelbaar is, er toch in slaagt te verbazen.
2
Reageer op deze recensie