Degelijke juridische thriller

De Californische zanger-muzikant-auteur John Lescroart schreef al een flink aantal juridische thrillers bij elkaar. In het merendeel van die boeken zijn de hoofdrollen weggelegd voor de advocaten Dismas Hardy en Abe Glitzky. Hoewel deze nog bijrolletjes toebedeeld kregen, ligt de nadruk in zijn twee rencenste boeken, De Hunt club en De verdachte, op andere personages. Deze werken zijn op zichzelf staande verhalen in een nieuwe serie met een nieuwe groep misdaadbestrijders (The Hunt Club) in de hoofdrol.
In De verdachte, volgen we advocate Gina Roake. Na een lange tijd van afwezigheid, waarin ze het verlies van haar grote liefde probeerde te verwerken, besluit zij zich een weg terug te vechten in de hectische wereld van het pleiten. Van een jeugdvriend krijgt ze een zaak in de schoot gegooid: Stuart Gorman, een auteur van esoterische natuurboeken is de hoofdverdachte van de moord op zijn vrouw, die hem net had laten weten te willen scheiden. Hoe meer indirecte bewijzen door de politie verzameld worden, hoe harder hij zijn onschuld uitschreeuwt. En hoe meer Gina begint te twijfelen aan de onschuld van haar cliënt.
Wat tijdens het lezen onmiddellijk opvalt is dat ondanks het feit dat sommige van de personages ook al een grote rol speelden in zijn vorig boek, elke verwijzing naar De Hunt club ontbreekt. Het lijkt er bijna op dat de auteur er niet aan herinnerd wil worden.
Met De verdachte heeft hij alvast een degelijke juridische thriller afgeleverd waar weinig op aan te merken valt. De hoofdpersonages worden mooi uitgediept tot driedimentionele figuren en de aangename vertelstijl van de auteur draagt ertoe bij dat het boek aangenaam wegleest en nooit saai wordt.
Ook de plot wordt mooi opgebouwd. Al zullen doorgewinterde thrillerlezers de dader al ruim voor de eigenlijke ontknoping kunnen aanwijzen. Gelukkig is het motief van de dader weer wat moeilijker uit te vissen, zodat het boek tot het einde toe blijft boeien.
Het grootste minpunt van het boek moet de uitgever worden aangerekend. De occasionele taal- of zetfouten kunnen nog met de mantel der liefde worden bedekt, maar het tot vijfmaal toe betrapt worden op naamsverwisselingen kan niet door de beugel en dat knaagt zowel aan het leesplezier als aan het waardeoordeel van het boek.
Alles bij elkaar genomen is de milde aanklacht van Lescroart tegen oppervlakkigheid, vooringenomenheid en politisering van het rechtsproces een degelijk spannend boek geworden waarvan elke liefhebber van de jurische thriller met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zal kunnen genieten.