Een degelijke factionroman

De Duitse germanist en kunsthistoricus Hans Hartel, die eerder dit jaar zijn zeventigste verjaardag mocht vieren, verzeilde bijna per ongeluk in de wereld van de pen. Na een decennium van redactionele baantjes bij kranten en tijdschriften, begon hij vanaf 1973 onder het pseudoniem Philipp Vandenberg historische non-fictie te publiceren over de oude wereldrijken. Vanaf midden de jaren tachtig van de vorige eeuw waagde hij zich met succes ook aan spannende boeken die zich afspelen in het oude Egypte, Griekenland en het Romeinse rijk.

Dochter van Aphrodite of Dochter van Afrodite - de titel heeft een andere spelling op de voorzijde dan op de achterzijde van de omslag - maakt deel uit van de collectie scherp geprijsde thrillers van Karakter Uitgevers. Dit op zichzelf staande verhaal belicht de moeilijke relatie tussen de Atheense veldheer en politicus Themistocles en de van Lesbos afkomstige hetaere - zeg maar courtisane – Daphne.

Zoals het een rasechte Griekse tragedie betaamt, zijn de hoofdpersonages speelballen van het lot. Het moet gezegd worden: de schikgodinnen hebben hun beste beentje voorgezet toen ze de levensloop van de historische figuur Themistocles uittekenden. De auteur moet zelf alle registers opentrekken om niet voor hen onder te doen met de lotgevallen van de fictieve Daphne.

Maar meer nog dan een verhaal over de kracht van de schoonheid en de invloed van mooie, zelfzekere vrouwen op mannen met macht en geld is Dochter van Aphrodite een prachtige roman over een stukje Griekse geschiedenis. Philipp Vandenberg neemt de lezers op sleeptouw vanaf het einde van de eerste Perzische oorlog (490 v.C.), waar we getuige zijn van de eerste marathon aller tijden. Tien jaar later is er de tweede Perzische oorlog, met als blikvangers de slag bij Thermopylae (bekend geworden werd door de film '300') en de zeeslag bij Salamis. Tenslotte eindigt het verhaal nog een decennium later, rond 471 voor onze jaartelling. Ondertussen gunt de auteur de lezer een mooi kijkje in het dagelijkse openbare leven van die tijd en strooit hij kwistig weetjes en anekdotes rond. Het feit dat hij zich laat betrappen op een paar makkelijk te verifiëren foutjes, en dat hij onderweg een (te) groot aantal personages introduceert, kunnen we hem vergeven.

Door het verhaal van deze platonische liefde avant la lettre - de filosoof die er zijn naam aan gaf, was toen nog niet geboren - uit te spreiden over de lange periode van zowat twintig jaar ontstaat een traagheid, die echter door de afwisseling met voldoende actie niet negatief uitvalt voor het geheel.

Met Dochter van Aphrodite schreef Philipp Vandenberg een degelijke, realistische, historische factionroman met spannende accenten, die zeker door de geschiedenisliefhebbers gesmaakt zal worden en die, rekening houdend met de scherpe prijs, meer dan de moeite waard is.