Hebban recensie
De auteur verdient een pluim voor het werk dat hij zich getroost heeft om de cirkel mooi rond te krijgen...
Na zijn debuut Hammerhead blijft Paul Goeken ook in zijn tweede boek Dodelijke stijging trouw aan zijn onderwerp en locatie: de onderwaterwereld in de warme Europese zoutwatergebieden. Als kort na elkaar twee duikincidenten in de Middellandse Zee het leven kosten aan tientallen mensen, stelt PADI, s werelds grootste duikorganisatie, de Zwitser Jens Hamann aan om de ongevallen te onderzoeken. Al snel komt hij tot de conclusie dat er kwaad opzet in het spel is en dat iemand PADI, en bij uitbreiding het sportduiken in het algemeen, in een kwaad daglicht wil stellen. Nu blijft rest er slechts één vraag: hoe de dader stoppen vooraleer hij weer toeslaat?
Dodelijke stijging is klassiek opgebouwd in drie delen: de inleiding laat ons niet alleen kennis maken met de personages en hun drijfveren, maar verraadt ook de passie van de auteur voor het duiken want hij beschrijft de kleurenpracht van het leven onder de zeespiegel op zon beeldende en overtuigende wijze dat de lezer onmiddellijk zin heeft om zich aan te melden bij de dichtst bijgelegen duikclub. Deze prelude beslaat meer dan eenderde van het boek, en dat is ondanks dat het aangenaam lezen is - toch wel wat aan de lange kant om de basis van een verhaal te leggen.
Dan volgt het middenstuk waarin op geloofwaardige wijze de handelingen van de dader beschreven worden en in het laatste stuk krijgen we de ontknoping, die verrassend verloopt en boordevol actie zit.
Het plot is de eenvoud zelve en daar had wat meer aandacht aan besteed kunnen worden, want nu valt het wat mager uit. En op het einde van het boek blijven er een paar vragen onbeantwoord, ondanks dat er voor elk van de hoofdpersonages een stukje gereserveerd is waarin hun leven na het boek bondig beschreven wordt.
Die personages worden allen voorzien van hun geschiedenis, maar echt diep uitgewerkt zijn ze niet. Toch verdient de auteur een pluim voor het werk dat hij zich getroost heeft om de cirkel mooi rond te krijgen wat betreft de relaties van de personages onderling.
Al meer dan bij zijn debuut laat Paul Goeken staaltjes zien van zijn schrijfkunst, maar om een echt goed spannend boek te schrijven, zal hij voor de dag moeten komen met een sterker plot, want meer dan een thriller is Dodelijke stijging vooral één grote reclamespot voor het sportduiken.
Dodelijke stijging is klassiek opgebouwd in drie delen: de inleiding laat ons niet alleen kennis maken met de personages en hun drijfveren, maar verraadt ook de passie van de auteur voor het duiken want hij beschrijft de kleurenpracht van het leven onder de zeespiegel op zon beeldende en overtuigende wijze dat de lezer onmiddellijk zin heeft om zich aan te melden bij de dichtst bijgelegen duikclub. Deze prelude beslaat meer dan eenderde van het boek, en dat is ondanks dat het aangenaam lezen is - toch wel wat aan de lange kant om de basis van een verhaal te leggen.
Dan volgt het middenstuk waarin op geloofwaardige wijze de handelingen van de dader beschreven worden en in het laatste stuk krijgen we de ontknoping, die verrassend verloopt en boordevol actie zit.
Het plot is de eenvoud zelve en daar had wat meer aandacht aan besteed kunnen worden, want nu valt het wat mager uit. En op het einde van het boek blijven er een paar vragen onbeantwoord, ondanks dat er voor elk van de hoofdpersonages een stukje gereserveerd is waarin hun leven na het boek bondig beschreven wordt.
Die personages worden allen voorzien van hun geschiedenis, maar echt diep uitgewerkt zijn ze niet. Toch verdient de auteur een pluim voor het werk dat hij zich getroost heeft om de cirkel mooi rond te krijgen wat betreft de relaties van de personages onderling.
Al meer dan bij zijn debuut laat Paul Goeken staaltjes zien van zijn schrijfkunst, maar om een echt goed spannend boek te schrijven, zal hij voor de dag moeten komen met een sterker plot, want meer dan een thriller is Dodelijke stijging vooral één grote reclamespot voor het sportduiken.
1
Reageer op deze recensie