Bekeringsdrang verpest het verhaal

Als communicatie-specialist stond Joel C. Rosenberg jaren op verschillende fronten in de vuurlinie. Hij was de adviseur van belangrijke personen onder wie zakenman Steve Forbes en de voormalige Israëlische eerste minister Netanyahu. Ook staat de auteur in de USA bekend als een gerenommeerd Midden-Oosten kenner en wordt hij in die hoedanigheid veelvuldig uitgenodigd om op televisie, in de geschreven pers en tijdens voordrachten zijn kijk op de ontwikkelingen in die streek wereldkundig te maken. Rosenberg woont met zijn vrouw en hun vier kinderen in de buurt van Washington D.C. waar ze een zeer godvruchtig leven leiden. Hij is ook de stichter van Joshua Fund, een christelijke organistatie die zich tot doel stelt de mensen in het Midden-Oosten moreel, financieel en materieel bij te staan in hun noden.
Het is opletten geblazen om Joel C. Rosenberg niet te verwarren met zijn – op de C in het midden na – Amerikaans-Canadese naamgenoot die naam heeft gemaakt als schrijver van science-fiction en fantasy. De eindstrijd is inmiddels al zijn vijfde spannende boek. Het is de afsluiter van een vijf-delige reeks, die in 2002 begon met De laatste jihad, met Jon Bennett en Erin McCoy in de hoofdrollen.
De verschillende grootmachten balanceren op het slappe koord om de wereldvrede te bewaren. De politiek staat onder hoogspanning om de olieprijs omlaag te krijgen. Om Israël te overtuigen om zijn buren niet te provoceren, door de derde tempel te willen bouwen. Om de machtwellust van de nieuwe Iraakse leider in te tomen zonder hem te provoceren. En dan worden, op het moment dat de Amerikaanse presidentiële verkiezingsstrijd zijn hoogtepunt bereikt, de Verenigde Staten aangevallen. Een noordregering moet het land terug op de rails krijgen en proberen de agressors te identificeren en uit te schakelen.
In korte hoofstukken construeert de auteur een groots opgezette geo-politieke thriller in een wereld die zeer dicht bij de onze staat, hetgeen zorgt voor een realistisch verhaal ondanks het hoge “actie-film” gehalte.
De eindstrijd heeft alles in zich om uit te groeien tot een topper, maar helaas zijn er een aantal punten die het boek zelfs tot onder de middelmaat terugdringen. Zo zijn er de veelvuldige verwijzingen naar de gebeurtenissen uit de vier eerdere delen. Er zijn zoveel referenties naar het verleden dat het zelfs niet meer prikkelend werkt, maar in tegendeel de nodige irritatie opwekt bij de lezer die de voorgaande vier delen niet las.
Ook maakt Rosenberg de fout om zijn persoonlijke visie op religie te fel door te drukken in zijn boek. Hierdoor verdrinkt De eindstrijd in de godsdienstige saus waarmee het verhaal te rijkelijk is overgoten. Op een gegeven moment krijgt de lezer zelfs de indruk dat de auteur door al die bijbelse intermezzo’s het overzicht verliest over het belang van de verschillende verhaallijnen, waardoor de spanningsboog in elkaar klapt. Het constante belichten van Jezus, God en zijn goedheid komt de, niet fanatiek godsdienstige, lezer op de duur de strot uit. De bekeringsdrang die het hoofdpersonage drijft tegenover zijn kennissen, is vergelijkbaar met wat de missionarissen honderd jaar geleden deden in zwart Afrika, maar is totaal niet meer van deze tijd en degradeert die figuren tot onechte karikaturen. En als dat godsdienstfanatisme dan nog resulteert in een ontknoping die de onbevlekte ontvangenis doet verbleken, is alle geloofwaardigheid zeer ver te zoeken.
De belofte van kwaliteit die het boek in het begin uitstraalt wordt niet waargemaakt. De eindstrijd is dan ook alleen maar aan te bevelen bij thriller minnende lezers die God en het katholicisme hoog in het vaandel dragen. Anderen zullen zich meer dan waarschijnlijk ergeren aan het overvloedige godsdienstige gewauwel, en kunnen deze beker beter aan zich voorbij laten gaan. Amen.