Heeft de auteur nu al de top van zijn kunnen bereikt?

De uit Sint-Truiden afkomstige Toni Coppers woont momenteel in de regio van de Brabantse provinciestad Tienen. Naast het schrijven van boeken heeft hij nog een volledige baan als projectleider Strategie bij de Vlaamse Radio en Televisie (VRT), waar onder zijn verantwoordelijkheid onder andere de multimediale projecten opgestart worden.
Zijn literaire loopbaan begon hij met het schrijven van reislectuur. Daarna legde hij zich even toe op het komische genre, alvorens zich op het spannende boek te concentreren. Na zijn debuut in dat genre, Niets is ooit, ligt nu Engel, het tweede boek, in de winkel. Het situeert zich in de wereld van de Brusselse kunsthandel met de vaste personages Liese Meerhout en Simon de Vere.
In Engel wordt Liese Meerhout, inspecteur van de afdeling kunstcriminaliteit, op de hoogte gesteld van een raar feit: in het Brusselse Museum voor Schone Kunsten ligt een plas bloed, met daarin een beeldje van een engel. Weinig later krijgt Liese anoniem raadselachtige berichtjes toegestuurd. Samen met haar vriend en kunstkenner slaagt ze erin de boodschappen te ontcijferen en vinden ze een lijk, op een plaats deliect die een exacte replica is van een bekend schilderij. Liese opent in nauwe samenwerking met de moordbrigade de jacht op de geheimzinnige boodschapper en moordenaar.
Engel is de logische voorzetting van Niets is ooit. Bijna alles wat in de bespreking van het eerste boek uit deze serie genoteerd stond, kan ook op dit boek slaan. Kortom de boeken zijn onderling inwisselbaar en de auteur vertoont slechts weinig of geen evolutie. Maar hoewel stilstaan gelijks staat aan achteruit gaan, scoort dit boek net even veel als de vorige.
Dat is onder andere te danken aan de gemoedelijke schrijfstijl van Toni Coppers en aan de aandacht die hij besteedt aan het opduikelen van mooie adresjes in de Belgische hoofdstad. Engel is net zo’n mooie café-gids voor Brussel als bijvoorbeeld Voltaire en de Chinese connectie van Hubert Van Lier is voor Antwerpen.
Ook mag opgemerkt worden dat de auteur het plot mooi heeft uitgedacht, met een verrassende, goed gevonden, en evengoed gemaskeerde, ontknoping. Maar het uitschrijven van de aanloop naar de pointe van het boek, kon veel beter. door de lezer een eenvoudig stramien voor te schotelen van: een nieuwe tip; de politie die geen idee heeft, maar dan deze dan toch ontrafelt en natuurlijk te laat komt; de volgende tip; ... en dit meermaals te herhalen, onstaat tijdens het lezen een gevoel van “Dit hebben we allemaal al wel eens gehad”. Maar gelukkig weet de auteur op het einde de zwarte piet toe te schuiven aan een verrassende en onverwachte dader.
Het is wel jammer dat de schrijver de lezer niet meer laat meegenieten van zijn kunstkennis. Een boek zoals dit leent zich uitermate om wat achtergrondinformatie over de bezochte musea en vernoemde kunstwerken door het verhaal te weven. Daarmee zou ook de oppervlakkigheid van dit verhaal voor een deel weggewerkt worden.
De twee hoofdpersonages blijven aangename figuren om bij te vertoeven. Zij kunnen er misschien voor zorgen dat deze reeks zich uit de schaduw van stal- en genregenoot Pieter Aspe kan werken. Maar tot nu toe is dat nog niet het geval.
Toni Coppers heeft met Engel een leuke, onderhoudende detective afgeleverd, maar is jammer genoeg op de plek blijven stilstaan ten opzichte van zijn vorgie boek. Aan hem om in de toekomst te bewijzen dat hij de top van zijn kunnen nog niet bereikt heeft in zijn nog prille loopbaan als schrijver van spannende boeken.