Sterk, en zeer geloofwaardig

Alice LaPlante's deeltijdse zorg voor haar dementerende moeder ligt aan de basis van Hersenspinsels, haar eerste roman.

In een nette buurt van Chicago wordt het lijk gevonden van Amanda, een oudere alleenstaande vrouw. Ze heeft een hoofdwonde en mist vier vingers aan een van haar handen. Door de professionele wijze waarop deze amputaties werden uitgevoerd wordt haar beste vriendin Jennifer White meteen tot hoofdverdachte gebombardeerd. Dokter White is een gerenommeerde orthopedisch chirurg met de bovenste ledematen als specialisme. Maar recent moest ze haar job opgeven omdat ze gediagnosticeerd werd met de ziekte van Alzheimer. Eigen aan deze ziekte lopen heden, verleden, realiteit en fantasie in het hoofd van de protagoniste door elkaar. Rechercheur Megan Luton heeft de bijna onmogelijke opdracht om uit deze wirwar van impressies de beweegredenen en de modus operandi te distilleren die aan de basis liggen van dit verdachte overlijden. Maar kan een alzheimerpatiënt een dergelijke moord wel plannen en uitvoeren?

De Amerikaanse auteur opteert ervoor om de warrige gedachtegangen van een dementerende door te trekken in de vormgeving van het boek. Zo kent Hersenspinsels geen hoofdstukken. Het verhaal wordt verteld in vier bedrijven en de bladzijden worden gevuld met een opeenvolging van korte paragrafen: impressies van gebeurtenissen, herinneringen, notities, beschrijvingen, artikels, gedachten en conversaties volgen elkaar schijnbaar willekeurig op waardoor een wanorde ontstaat, die misschien wel typisch is voor een alzheimerpatiënt, maar vermoeiend is voor een buitenstaander. Het logische gevolg van deze stijl is dat er wel erg veel witregels op de pagina’'s staan, waardoor de lezer amper kan volgen met het omslaan van de bladzijden.

De spannende verhaallijn, die louter bestaat uit Lutons speurtocht, is meestal latent aanwezig en komt slecht af en toe aan de oppervlakte, zoals we enkel het ondergrondse gangenstelsel van de mol kunnen vermoeden door de aanwezigheid van een sporadische molshoop in de tuin. Hierdoor slaagt de auteur er goed in dader en motief verborgen te houden, hoewel de kenners van het genre, door eliminatie alleen, wellicht bij de juiste persoon zullen uitkomen.

Het gebrek aan fixatie op het politieonderzoek en de keuze van Alice LaPlante om het zwaartepunt te leggen op de dementie van Jennifer en welke invloed dat heeft op haar en haar omgeving, maakt van Hersenspinsels een sterk en zeer geloofwaardig boek dat zeker vrouwen en liefhebbers van S.J. Watsons Voor ik ga slapen zal aanspreken.

Tot slot is het nog het vermelden waard dat Orlando uitgevers aan het eind van het boek nog een aantal bladzijden met extra informatie voorziet: overbodige auteursinformatie, die ook op de achterflap terug te vinden is, een kort interview met de auteur en zelfs een aantal inhoudelijke vragen voor leesclubs.

Met Hersenspinsels levert Alice LaPlante een zeer degelijke roman af die niet echt spannend te noemen is, maar des te intrigerender.