Gruwelijk realistisch

Lucie Henebelle, een jonge agente krijgt de kans van haar leven als ze, door personeelsgebrek, wordt ingelijfd bij een rechercheteam dat de mysterieuze omstandigheden rond een dood gevonden kind onderzoekt. Alhoewel het voor de hand ligt dat het om een moord gaat, is de modus operandi zo afwijkend, dat de zoektocht naar de motieven en de daders niet snel succes hebben. Maar Lucie, die al jaren alle lectuur over psychopaten en aanverwanten verslindt, voelt zich tijdens het onderzoek als een vis in het water. Bovendien blijkt zij ook nog te beschikken over een goed stel hersenen.
Het gruwelhuis blijkt in eigen land, Frankrijk dus, een groot succes: het werd bekroond met de lezersprijs Prix Polar SNCF (in de categorie beste boek – nationaal), en ondertussen is men al met de verfilming begonnen. En dat succes is terecht, want deze op zichzelf staande thriller biedt een mix van spanning, maatschappijkritiek, liefde en opportunisme. Als deze thema’s dan ook nog met een vlotte pen en doordachte verhaallijnen aan de lezer voorgeschoteld worden, kan het bijna niet anders of er moet een goed boek uit voortkomen.
Thilliez weet hoe hij zijn publiek kan boeien: beklemmende scènes worden afgewisseld met iets rustigere momenten. Maar vooral verstaat hij de kunst om zowel dader als motief tot op het eind in een mysterieuze sluier gehuld te houden. Wel zou hij nog wat aan zijn schrijfstijl kunnen werken, want de manier waarop hij de zaken beschrijft creëert soms een afstand tussen boek en publiek, en verhindert bij vlagen, dat de lezer geraakt wordt door de gebeurtenissen die zich op het papier afspelen.
Dit alles wordt ruimschoots goed gemaakt door de plot. De verschillende kleine verhaallijnen, die instaan voor een geheimzinnig sfeertje, zijn overdacht, goed uitgewerkt en worden allen vakkundig tot een geheel verweven. Voeg daarbij de enorme hoeveelheid research die de auteur gedaan moet hebben om zich de wereldjes van de daders en Lucie eigen te maken, en je kan alleen maar respect hebben voor het werk van Thilliez. Enig punt van kritiek is de epiloog, die volledig uit de lucht komt vallen en die door zijn afloop weinig of niets toevoegt aan het verhaal.
Ook de personages zijn doordacht. Ze zijn net genoeg uitgediept om ze geloofwaardig te maken, zonder dat ze een open boek worden voor de lezer. Ook hier zorgt de schrijver er voor dat er een waas van geheimzinnigheid blijft hangen.
Alles tezamen is het resultaat een bijzonder evenwichtig boek dat gruwelijk is zonder te shockeren, kritisch zonder te beleren en dat vooral zeer realistisch overkomt.