Voor de meerwaarde zoekende thrillerlezer

Sam Bourne is het pseudoniem waaronder de Britse dagblad- en radiojournalist Jonathan Freedland zijn spannende boeken op de markt brengt. Officieel heet het dat zijn hij deze schrijversnaam koos omdat zijn zoon geboren werd (Sam born) in het jaar dat zijn debuut, De rechtvaardigen, verscheen. Anderen stellen dat hij wou meeliften op het succes van Ludlums Jason Bourne boeken en films en Dan Browns werken. De klankkleur van beide namen ligt inderdaad wel zeer dicht bij elkaar.
En nu ligt zijn tweede boek, Het laatste testament, in de winkels. Hierin volgen we Maggie Costello, een toponderhandelaarster, of mediator, bij internationale conflicten die door een persoonlijke fout op non-actief gesteld werd en die nu de kost verdient met het bemiddelen tussen scheidende echtgenoten. Als ze geheel onverwacht gevraagd wordt terug te keren naar haar oude job, twijfelt ze geen moment en begeeft ze zich naar Jeruzalem, waar ze ervoor moet zorgen dat Israëliërs en Palestijnen de laatste stap naar de ondertekening van een vredesakkoord zetten. Maar ze is nog maar net aangekomen als tijdens een manifestatie iemand wordt neergeschoten. De kettingreactie van vergelding zorgt voor een golf van geweld over de regio. Maggie verdiept zich in deze aanslagen en stelt vast dat de slachtoffers banden hadden met elkaar en een geheim bewaarden dat van cruciaal belang kan zijn voor het al dan niet slagen van haar opdracht.
Zowel titel als omslagontwerp schreeuwen uit dat dit een reli-thriller is. Maar door de perfecte locatie te kiezen voor zijn boek zorgt Bourne ervoor dat het veel meer is, dan het zoveelste verhaal in de lijn van De Da Vinci code. Want Jeruzalem is het gebied bij uitstek waar twee culturen botsen en waar godsdienst en politiek onlosmakelijk met elkaar verweven zijn. Hierdoor kan er net zo goed het etiket van politieke thriller op het boek geplakt worden.
En die combinatie van politiek en religie blijkt verrassend goed te werken want Het laatste testament is een fascinerende pageturner gebleken, die nog een extra dimensie krijgt doordat de lezer op sleeptouw genomen wordt voor een blik achter de schermen van de vredesbesprekingen die hij of zij alleen maar kent van in de krant of van op televisie. Als extraatje gebruikt de auteur zijn werk ook nog om de illegale oudhedensmokkel van kunstwerken uit het naburige Irak aan de kaak te stellen.
De auteur maakt optimaal gebruik van zijn gekozen locatie, door Maggie, tijdens haar zoektocht, langs de belangrijkste godsdienstige – en dus ook toeristische – monumenten te sturen, waardoor de lezer een gevoel van herkenning krijgt.
Het plot zelf is niet meesterlijk, maar degelijk genoeg om de lezer te onderhouden en bij momenten op het verkeerde been te zetten. Natuurlijk komt de geloofwaardigheid van het verhaal soms aan een zijden draadje te hangen, maar het grootste minpunt is eigenlijk dat de lezer strekking van de, tot op het einde angstvallig verborgen gehouden, inhoud van het geheim al bijna kan raden.
Toch is Het laatste testament over het geheel genomen een absolute hoogvlieger. Het is er niet alleen in geslaagd mij inhoudelijk te verrassen, maar het is ook een van de meest complete boeken gebleken die ik de laatste tijd mocht lezen. Een aanrader voor de meerwaarde zoekende liefhebber van het spannende boek.