Geen kruis over Alex Cross

De in Florida residerende James Patterson is waarschijnlijk de man wiens naam dezer dagen het meest op een cover prijkt. Zo kwamen er dit jaar alleen al negen nieuwe boeken op de Amerikaanse markt onder zijn naam waarvan sommigen weliswaar ook een co-auteur vermelden. En hoewel hij stilaan de pensioengerechtige leeftijd nadert staan er voor de eerste vier maanden van 2010 alweer drie nieuwe titels op stapel.
Ik, Alex Cross, maakt deel uit van de reeks met dezelfde naam, en is al het vijftiende avontuur van deze rechercheur van de Washingtonse Metropolitan Police Department, waarvan er al twee verfilmd worden tot bioscoopfilm: Kiss the girls en Along came a spider. Naast deze reeks worden in ons taalgebied ook nog de boeken uit de reeks Women’s Murder Club uitgegeven alsook menig op zichzelf staand boek.
Als op het feestje voor zijn vijftigste verjaardag, net nadat hij zijn speech – die begon met de woorden “Ik, Alex Cross” - beëindigde, de telefoon gaat, slaat de sfeer helemaal om: weg is de feeststemming en Alex moet meteen aan de slag. Toch is het deze keer geen zaak als alle andere, want het vermoorde en zwaar verminkte slachtoffer blijkt zijn nichtje te zijn. Het spoor van de daders leidt via een exclusieve privé-club, waar elke fantasie tegen de juiste prijs beleefd kan worden, naar één van de machtigste en invloedrijkste personen van de Verenigde Staten.
James Patterson hanteert een zeer gestroomlijnde stijl van schrijven en offert veel op om het verhaal onder stoom te brengen en te houden. Rechttoe rechtaan vertelt hij zijn verhaal in zeer korte hoofdstukken, waarbij hij er voor waakt zoveel mogelijk moeilijke woorden en ingewikkelde zinsconstructies uit de weg te gaan. Door de grote hoeveelheid aan actie, spanning en schockerende beelden die hij zijn hoofdpersonage op alle fronten voorschotelt is er amper plaats voor uitwijdingen en degelijke beschrijvingen en hoewel deze kenmerken diskwijls wijzen op een minder boek, slaagt de auteur er wonderwel in zijn publiek op zijn hand te krijgen.
De thematiek van het verhaal, dat de bezitters van geld en macht blijkbaar vinden dat er voor hen andere normen gelden dan voor de gewone man in de straat, en de druk waaronder het hoofdpersonage door de omstandigheden komt te staan op zowel professioneel als persoonlijk gebied, maken van Ik, Alex Cross een zeer boeiend boek. Natuurlijk wordt er meer dan eens geflirt met de grenzen van de geloofwaardigheid, maar door de manier waarom het gebracht wordt, komt de auteur ook hier weer makkelijk mee weg. Meer zelfs: als lezer ga je zo in het vertelde op dat je alleen maar verder wilt blijven lezen. Tot aan het laatste hoofstuk, dat er voor de occasionele lezer er net teveel aan is. Maar wellicht is het honderzeventiende hoofdstuk een leuke gimmick voor zij die al meerdere boeken uit deze serie achter de kiezen hebben.
Op zijn webstek prijst de auteur in een eenvoudig spotje dit boek aan met volgende tekst: “Buy this book or I have to kill off Alex Cross (It’s very good by the way)”. En ik kan dat alleen maar beamen: Ik, Alex Cross is inderdaad een zeer goed boek geworden, Maar toch kan het nog altijd beter, want de afwerking is niet tot in alle details perfect. Zo is de in het boek gebruikt schuilnaam van de dader net iets te voor de hand liggend en sterft de verhaallijn rond de familie Martino, na wat verwarring gesticht te hebben, een stille dood.
Zorg er dus voor dat de auteur geen kruis maakt over Alex Cross en koop – en vooral lees – dit boek. Het is een echte aanrader.