Revanche

Met zijn twee vorige boeken (Doodstrijd en Onder schot) was John Sandford hard bezig zijn meer dan uitstekende reputatie op het spel te zetten, door de kwaliteit die zijn thrillers rondom Lucas Davenport altijd hadden gekenmerkt zienderogen te laten teruglopen. Met name in Onder schot was Davenport bijna een parodie op zichzelf geworden en verloor het verhaal zichzelf in een veelvoud van ongeloofwaardige situaties en absolute middelmatigheid. Maar met Moordprofiel, het zestiende deel in de reeks, lijkt Sandford zich te hebben hervonden en heeft hij weer een ouderwetse en bikkelharde politieroman geschreven. Terwijl zijn vrouw in Londen op werkvakantie is, heeft Lucas Davenport zijn handen vol aan de speurtocht naar een uiterst gewelddadige seriemoordenaar die als een soort van geest absoluut ongrijpbaar blijkt te zijn. Het spoor leidt naar een zwaarbewaakte inrichting voor psychisch gestoorde misdadigers, maar de informatie waarover de politie beschikt is dusdanig, dat ze geen idee hebben hoe ze de beschikbare gegevens nu exact moeten interpreteren.

Na een wat weifelend begin, gaat het verhaal al snel de goede kant op als de moordenaar voor de tweede keer heeft toegeslagen. Een vader en zijn zoontje worden dood in hun woning gevonden en Davenport beseft dat deze moordenaar wel eens heel lastig te pakken kan zijn. Sandford weet de spanning prachtig op te bouwen en zet de dramatiek van het politiewerk stijlvol af tegen de beginnende depressie die Sloan, al jarenlang een goede vriend van Lucas Davenport, langzaam maar zeker naar de strot begint te grijpen. Hij heeft teveel moorden onderzocht en meer dan zijn portie aan geweld meegemaakt en denkt er hard over na om volledig met het politiewerk te stoppen. Het geeft extra vuur aan de dialogen en maakt het hele verhaal ook meteen nog geloofwaardiger. In dat opzicht is Moordprofiel ook de meest levensechte thriller van John Sandford in jaren en lijkt hij in één keer zijn serie weer nieuw leven in te hebben geblazen. Het einde van het verhaal speelt zich af in een wolk van extreem geweld en moet Lucas Davenport alles op alles zetten om niet zelf als slachtoffer te eindigen.

Door het verhaal heen loopt een grappig draadje over een iPod die Davenport van zijn vrouw heeft gekregen, samen met de mogelijkheid om 100 liedjes gratis te downloaden van de website van Apple. Misschien een vorm van sponsering binnen het verhaal, maar toch wel leuk om de keuzes van Davenport en zijn collega’s te lezen. En een bepaalde trots als blijkt dat Radar Love van de Golden Earring door hem beschreven wordt als een nummer dat absoluut op de lijst van 100 moet voorkomen. De discussies over de verschillende nummers geven een extra dimensie aan het boek en vormen een goed contrast met het bikkelharde geweld waarmee Davenport en zijn team worden geconfronteerd. Juist door de zware stress waaronder de politiemannen moeten werken, is de afleiding rondom het lijstje van 100 beste rocksongs zo belangrijk en geeft het aan dat het leven uiteindelijk altijd weer in zijn eigen ritme zal doorgaan. Enige foutje in een verder uitstekende vertaling is de naam van Bob Seger, die (zonder zijn Silver Bullet Band) een letter teveel kreeg toebedeeld.

Sandford en Davenport hebben met Moordprofiel hun revanche genomen en zijn weer terug waar ze horen: aan de top. En dus is dit een prima boek om je een paar uur uitstekend mee te vermaken.