De plot is maar mager

De Nederlandse vijftiger Gauke Andriesse heeft een master in de economie en werkt al een aantal jaren voor de ontwikkelingsorganisatie CORDAID, waar hij zich bezighoudt met het beheer van microkredieten die aan ondernemers in de derde wereld verstrekt werden en worden.

Never change a winning team”, moet de auteur gedacht hebben nadat hij in 2011 voor De handen van Kalman Teller de Gouden Strop in ontvangst mocht nemen. Zo is Nu ik er niet meer ben niet alleen het vijfde deel in de reeks met privédetective Jager Havix, maar eveneens het tweede boek waarin de mysterieuze Kalman Teller een sleutelrol krijgt toebedeeld. 

Jager Havix wordt door Kalman Teller gevraagd zijn Engelse vriend Daniel Tredgold op te sporen. Van deze gerenommeerde klimaatwetenschapper ontbreekt al een paar weken ieder spoor, terwijl hij op korte termijn verwacht wordt om een belangrijke lezing te geven in Washington D.C.
Als Jager Havix vaststelt dat een vrouw die hem wellicht naar de academicus zou kunnen leiden kort na hun eerste kennismaking op gewelddadige wijze om het leven kwam, kan hij niet anders dan besluiten dat hij niet de enige is die Daniel Tredgold zo snel mogelijk wil lokaliseren. De zoektocht ontaardt in een race tegen de klok en de grove middelen worden niet geschuwd…...

Gauke Andriesse hanteert een gezapig aandoende en zeer beschrijvende stijl om het verhaal te vertellen in de eerste persoon enkelvoud, vanuit het perspectief van het hoofdpersonage. Hierdoor ontstaat de perceptie dat het boek dichter aanleunt bij de romans dan bij de thrillers.

Dat mag ook blijken uit het feit dat de spanning door het verhaal heen maar een paar keer zindert en de auteur blijkbaar het merendeel van zijn energie aanwendde om een mooi verhaal op papier te zetten. Iets waarin hij trouwens met brio geslaagd is. Het mooiste gegeven is misschien wel dat de lezer de andere kant van Kalman Tellers gave mag aanschouwen, waardoor De handen van Kalman Teller en dit werk zich tot elkaar verhouden als yin tot yang: een echte twee-eenheid van tegengestelden.

Nu ik er niet meer ben wil een groots opgezette economische ecothriller zijn, maar er is meer nodig dan het hanteren van een ellenlange lijst van organisaties die zich de natuur- en milieuproblematiek aantrekken om dat te bereiken. Het feit dat het boek meer bedrijfsnamen telt dan personages is absoluut niet voldoende om te verhullen dat de plot maar een mager beestje is en dat Michael Crichtons Staat van angst nog altijd geldt als de maatstaf in dit subgenre.

Zij die konden genieten van De handen van Kalman Teller zullen ongetwijfeld ook veel plezier beleven aan Nu ik er niet meer ben. Maar dat enthousiasme zal wellicht niet gedeeld worden door de doorsnee liefhebber van het spannende boek, die toch wel een ingewikkeldere plot en een pak meer spanning verwacht.