Belofte van sterk begin niet ingelost

Veel meer informatie dan dat hij met zijn familie in de Amerikaanse staat Iowa leeft, is er over Sean Doolittle niet terug te vinden. Er werden in het Engelse taalgebied al een aantal korte verhalen van zijn hand gepubliceerd en intussen heeft hij ook al vijf spannende boeken op zijn naam staan. Het meest recente, uit 2008, is nu ook in het Nederlands te lezen onder de titel De perfecte buren.
Hierin doen de nieuwste bewoners van een kleine wijk in het fictieve stadje Clark Falls hun uiterste best om te integreren in die kleine gemeenschap, maar vooral Paul Callaway heeft het moeilijk om zijn achterdocht te negeren en de kleine strubbelingen met de andere bewoners te negeren. Als hij op een avond even van het rechte pad afwijkt, staat Roger Mallory, een gepensioneerd politieman die van de veiligheid van de wijk zijn persoonlijke kruistocht gemaakt heeft, de volgende dag ’s morgens bij Paul op de stoep. Dit is het begin van een escalerende burenruzie die uiteindelijk uitmondt in zijn arrestatie. Hij wordt beschuldigd van het misbruik van zijn minderjarige buurmeisje Brittany Seward, die Pauls uitgebreide boekenverzameling als haar privé-bibliotheek beschouwt en dus regelmatig bij de Callaways over de vloer komt. Nu rest Paul slechts een keuze om zijn eer, carrière, gezin en zelfs zijn leven te redden: de aanval openen op de meest gerespecteerde en bijna onaantastbare bewoner van de wijk: Roger Mallory.
Herkenbaarheid is een factor die een erg grote invloed heeft op de betrokkenheid die de lezer voelt voor een verhaal. De keuze van de auteur om zijn verhaal te situeren in een, op het eerste gezicht, doodnormale middenklasse- wijk, is dan ook met gemak te verantwoorden. De lezer voelt zich bijna meteen thuis in het verhaal dat aanvangt met een paar zeer sterke en realistisch geschreven hoofdstukken waarin de lezer zich samen met het hoofdpersonage laat overdonderen door de gebeurtenissen, die in de eerste persoon enkelvoud opgetekend werden.
Maar ondanks het feit dat Sean Doolittle een zeer aangenaam lezende stijl hanteert, slaagt hij er niet in het momentum vast te houden en stilaan zakt het verhaal in elkaar. Zo houdt hij, in een poging cliffhangers te genereren, menig keer bewust en merkbaar, informatie, die personages in het verhaal met elkaar delen, achter voor de lezer. Door dit toch wel goedkope truukje uit de schrijvershoed overvloedig te bezigen, bereikt de auteur net het tegenovergestelde van hetgeen hij beoogt: in plaats van de lezer te binden en zijn/haar nieuwsgierigheid op te wekken, krijgt deze het gevoel met opzet te worden buitengesloten. Daarmee wordt de magie verbroken.
Wat begon als een strijd om zijn onschuld te bewijzen, mondt na verloop van tijd uit in een bijna obsessieve persoonlijke oorlog tussen Paul en Roger. “Trop is te veel” zei een van de bekendste Belgische politici ooit, en dat had betrekking kunnen hebben op De perfecte buren, want recht evenredig met het overdreven uitvergroten van die situatie verliest het boek steeds meer van zijn geloofwaardigheid en herkenbaarheid.
Toch zit De perfecte buren wat plot betreft goed genoeg in elkaar om het lezen van het boek zonder problemen tot het einde toe uit te zitten, want nieuwsgierig als we zijn, willen we tegen elke prijs graag de afloop kennen. Maar het uitschrijven had wat beter gekund. Zo doceert de auteur zelfs tot twee maal toe enkele hoofdstukken uit de cursus creatief schrijven aan de hand van enkele paragrafen in het verhaal. Zo doet het heel vreemd aan om in het boek de verklaring te moeten lezen waarom bijvoorbeeld Pauls vader Joe genoemd wordt.
De perfecte buren voldoet volledig aan de kwalificatie pretentieloze vakantielectuur, maar het boek kan de kwaliteitsbelofte uit het begin, jammer genoeg niet inlossen. Het eindresultaat is een boek van onopvallende middelmaat.