Stylistisch hoogstandje ten koste van de lezer

Chris Rippen, oud-voorzitter van het Genootschap van Nederlandstalige misdaadauteurs – een functie die hij van 1994 tot 1999 bekleedde – zag het levenslicht in het oorlogsjaar 1940 in Haarlem. Hij studeerde Nederlandse taal- en letterkunde en is al lang werkzaam in het onderwijs, een job die hij combineert met het schrijven van spannende boeken.
Zijn carrière als misdaadauteur begon in 1988 met Sporen. Met zijn volgende boek Playback schoot hij al midden in de roos door in 1992 de Gouden Strop weg te kapen. Sindsdien brengt hij om de paar jaar een boek uit, hoewel zijn meest recente, Eeuwige stranden, ondertussen al bijna vier jaar oud is.
Len Overgouw en Barry Kaufmann zijn elkaar na hun legerdienst uit het oog verloren. Tot ze jaren later eens samen gaan dineren. Als Barry, die zich ondertussen heeft opgewerkt tot de koning van het televisieamusement, bij een volgende afspraak niet komt opdagen, en enkele dagen later vermoord wordt teuggevonden, voelt Len zich verantwoordelijk en trekt hij zelf op onderzoek uit, tot groot ongenoegen van de politie, die ook alle middelen inzet om de moord op deze publieke persoon zo snel mogelijke op te helderen.
Met Playback heeft Chris Rippen een boek afgeleverd dat kan bogen op een zeer mooi geconstrueerd plot. Het is fantastisch te mogen ervaren hoe de auteur met de relaties tussen de personages onderling een mooi afgerond verhaal heeft gevlochten tot een kunstwerkje waaruit slechts een enkel los draadje bengelt. Als dan ook het aantal opgevoerde spelers zeer beperkt gehouden wordt, kan men alleen maar het vakmanschap van de auteur erkennen.
Maar hoe mooi de plot ook in elkaar zit, de lezer zal zich wellicht niet altijd kunnen vereenzelvigen met sommige beslissingen en handelingen van de figuren, waardoor er een kloof ontstaat tussen lezer en boek, die eigenlijk tot aan het slot niet meer gedicht wordt. Ook speelt het feit dat de bijna alleen werkende gelegenheidsdetective de politie steeds een stapje voor is, niet in het voordeel van de geloofwaardigheid.
Ook blijkt het verhaal, dat nooit echt spannend wordt en vooral drijft op de nieuwsgierigheid van het publiek om de afloop van het verhaal te kennen, ondertussen lichtjes gedateerd te zijn. Natuurlijk kan het de auteur niet aangerekend worden dat in de zeventien jaar die liggen tussen de verschijning van het boek en deze bespreking de technologie immense sprongen voorwaarts genomen heeft. Een mens gaat zich hierdoor afvragen hoe het mogelijk was naar behoren te functioneren met enkel vaste telefoons en antwoordapparaten; zonder computer, internet en mobieltje.
Chris Rippen heeft een stylistisch hoogstandje gecreëerd maar wel een stukje betrokkenheid van de lezer en geloofwaardigheid opgeofferd, waardoor het totaalplaatje zich toch niet meer weet te onderscheiden van het gros van de boeken. Een beter evenwicht tussen bovenstaande opmerkingen had waarschijnlijk een beter boek opgeleverd.