Zeer genietbaar debuut

Al voor het boek opengeslagen wordt, zit de nieuwsgierige lezer al opgescheept met een raadsel: Wie is Nellie Mandel? Veel informatie over deze nieuwkomer in het land van de spanning is er niet te vinden. En wat er te vinden is bevat ook nog tegenstrijdigheden. Wel kunnen we als waarheid aannemen dat Nellie Mandel geboren werd in de Benelux en dat ze uitweek naar Canada, waar ze diverse jobs uitoefende. Sinds een paar jaar legt ze zich ook toe op het schrijven van verhalen en novelles. En nu ligt haar spannend debuut Rode Aarde in de winkelrekken. En het eerste woord van het boek, geeft meteen de indruk dat de auteur van Nederlandse komaf is, want “Nou” is niet echt ingeburgerd in Vlaanderen. Maar dit terzijde.
In het boek ligt een dodelijke schietpartij in een restaurant van een provinciestadje niet alleen aan de basis van een klopjacht op zowel de dader als een vrouw die na deze tragedie spoorloos verdween. Maar eveneens roept de gebeurtenis pijnlijke herinneringen op bij Arlette Browning, het hoofd van de politie van Charlotteville, wiens dochter een aantal jaren geleden, zonder een enkel spoor achter te laten, verdween.
De auteur vertelt haar verhaal in een evenwichtige en aangenaam weglezende stijl, waarin ze net voldoende ruimte reserveert voor het stofferen van haar personages en het beschrijven van de locaties en gemeenschappen die in contact komen met de jagers en de opgejaagden, om er goed de vaart in te houden. Alleen is het soms niet evident om in de langere conversatie bij te houden wie op een bepaald moment aan het woord is.
Het plot heeft de vorm van een acht, waarbij Arlette Browning de bindende component is: buiten deze gemeenschappelijke hoofdpersoon komen de twee verhaallijnen niet echt samen en de minst belangrijke plotlijn komt nogal plotseling tot een einde waarbij zowel de sleutel als de ontknoping vrij ongeloofwaardig en kunstmatig aandoen. Maar dat wordt dan weer moeiteloos goed gemaakt door de andere, belangrijkere verhaallijn.
In tegenstelling tot de meeste auteurs, die er alles voor over hebben om hun personages in de loop van een verhaal te kunnen isoleren op een eiland en zo de spanning op te bouwen, bewandelt Nellie Mandel de omgekeerde weg. Rode aarde begint op Prince Edward Island, een van de grotere eilanden in de Golf van Sint-Lawrence, aan de Canadeze oostkust, en van daar stuurt ze haar hoofdpersonen, als in een roadmovie, westelijk het binnenland in. Daarbij slaagt zij erin om de spanning hoog te houden, door meermaals gebruik te maken van vuurgevechten en onverwachte wendingen. Het boek had zelfs nog ietwat spannender kunnen zijn als de auteur in de beginfase niet zoveel hints had rondgestrooid over de samenstelling van het gezin dat onder vuur kwam te liggen, maar omdat dit eigenlijk niet meer is dan de aanzet tot het hele verhaal, is dit een verwaarloosbaar detail.
Rode Aarde is al bij al een zeer genietbaar boek geworden dat qua thematiek in de lijn ligt van Arlene Hunts Vermist en Verloren van Lisa Gardner. Het is alvast een mooi visitekaartje voor deze nieuwkomer.