Hebban recensie
Met Camouflage heeft Goeken bewezen dat hij is uitgegroeid tot concurrent voor Clive Cussler.
Aangezien ik de eerste twee boeken van Paul Goeken niet heb gelezen, was Camouflage mijn eerste kennismaking met het werk van deze Nederlandse misdaadauteur. De setting was voor mij nieuw en al snel was duidelijk dat een paar personages al in eerdere boeken een rol hebben gespeeld. Persoonlijk heb ik weinig op met de duiksport. Sterker nog: zon beetje alles wat onder de waterspiegel leeft kan mij doorgaans gestolen worden, tenzij ik het in een goed restaurant op mijn bord kan krijgen. De films van Jacques Costeau hebben mij dan ook nooit echt kunnen bekoren en het leukste dat ik mij van de oceaan kan herinneren is de Disney tekenfilm De Kleine Zeemeermin, waar mijn dochter op zesjarige leeftijd met tranen in haar ogen maar geen genoeg van kon krijgen. Redenen genoeg om eigenlijk niet aan een thriller van Goeken te beginnen, want de inmiddels op Gran Canaria wonende schrijver heeft jarenlang zijn eigen duikschool gehad en schrijft het liefst over haaien en het leven rond het water.
Bij verschijnen is Camouflage eigenlijk al redelijk omstreden, aangezien de bekende (en over het algemeen zeer respectabele) Thriller & Detective Gids van Vrij Nederland dit jaar toestond dat een verder anoniem gebleven recensent het boek op vrij schofterige wijze meende te moeten verdrinken. Nou staat het iedereen vrij om zijn of haar eigen mening over welke publicatie dan ook te ventileren, maar in de regel worden daar wel bepaalde fatsoensnormen bij in acht genomen. Feit is echter wel dat het mij zeer nieuwsgierig wist te maken naar het derde boek van Paul Goeken. En ondanks mijn hierboven reeds beschreven afkeer voor alles wat met het leven op of onder het water heeft te maken, kan ik niets anders zeggen dan dat Goeken mij heeft weten te verrassen.
Op zich is dat opmerkelijk. Wat buiten het feit dat boeken met en over duikers mij dus normaal gesproken niet tot lezen weten te verleiden, heb ik de laatste twee jaar ook een hekel gekregen aan alle romans, thrillers en films die gebruik maken van alle ellende die sinds 11 september 2001 over de hele wereld is uitgestort. De dagelijkse actualiteit is al erg genoeg en ik heb er geen zin in om daar dan ook weer mee geconfronteerd te worden in de kostbare minuten die ik dagelijks weet te vinden om mij terug te trekken in de wereld van een nieuw gevonden boek. In Camouflage zijn beide onderwerpen ruimschoots aanwezig: duikers en het terrorisme van Al-Qaida. Maar de nieuwsgierigheid wist beide zaken te overwinnen en gaandeweg werd ik meegezogen in het verhaal dat Paul Goeken had te vertellen. Grappig (of misschien wel doodeng) is het feit dat de auteur het scenario van een aanslag in Madrid had bedacht nog voordat dit staaltje van onvervalste fictie werd achterhaald door de onthutsende werkelijkheid. Een wetenschap die op zich een extra dimensie wist toe te voegen aan het verbijsterende verhaal.
In Camouflage neemt Paul Goeken de lezers mee naar de diepe wateren van Gran Canaria en naar de binnenlanden van Marokko, waarbij je vol afgrijzen meelift in de vaart van het wereldwijde terrorisme. De denkwijze van de meest gewelddadige extremisten, de manier waarop de arme bevolking wordt ingezet voor de strijd en de meest kromme rechtvaardigingen die hiervoor gevonden worden binnen het geloof. En dat allemaal verpakt in een verhaal dat beangstigend dicht bij de werkelijkheid ligt. Maar Goeken weet het allemaal aan elkaar te lijmen met een hele vlotte manier van vertellen en met een goed en aanstekelijk gevoel voor humor.
Eten haaien ook auteurs?, vroeg een recensent onlangs in Vrij Nederland. Een rare vraag, vond ik een paar weken geleden. Inmiddels heb ik daar een gedeeltelijk antwoord op. Ik hoop het niet! Ik hoop werkelijk waar van niet. Met Camouflage heeft Paul Goeken bewezen dat hij is uitgegroeid tot de enige echte concurrent voor Clive Cussler. En dat hij het verdiend om veel meer erkenning te krijgen dan nu het geval is. Een uitstekende keus voor iedereen die gezond wil eten in het rijke menu van de Nederlandse misdaadauteurs.
Bij verschijnen is Camouflage eigenlijk al redelijk omstreden, aangezien de bekende (en over het algemeen zeer respectabele) Thriller & Detective Gids van Vrij Nederland dit jaar toestond dat een verder anoniem gebleven recensent het boek op vrij schofterige wijze meende te moeten verdrinken. Nou staat het iedereen vrij om zijn of haar eigen mening over welke publicatie dan ook te ventileren, maar in de regel worden daar wel bepaalde fatsoensnormen bij in acht genomen. Feit is echter wel dat het mij zeer nieuwsgierig wist te maken naar het derde boek van Paul Goeken. En ondanks mijn hierboven reeds beschreven afkeer voor alles wat met het leven op of onder het water heeft te maken, kan ik niets anders zeggen dan dat Goeken mij heeft weten te verrassen.
Op zich is dat opmerkelijk. Wat buiten het feit dat boeken met en over duikers mij dus normaal gesproken niet tot lezen weten te verleiden, heb ik de laatste twee jaar ook een hekel gekregen aan alle romans, thrillers en films die gebruik maken van alle ellende die sinds 11 september 2001 over de hele wereld is uitgestort. De dagelijkse actualiteit is al erg genoeg en ik heb er geen zin in om daar dan ook weer mee geconfronteerd te worden in de kostbare minuten die ik dagelijks weet te vinden om mij terug te trekken in de wereld van een nieuw gevonden boek. In Camouflage zijn beide onderwerpen ruimschoots aanwezig: duikers en het terrorisme van Al-Qaida. Maar de nieuwsgierigheid wist beide zaken te overwinnen en gaandeweg werd ik meegezogen in het verhaal dat Paul Goeken had te vertellen. Grappig (of misschien wel doodeng) is het feit dat de auteur het scenario van een aanslag in Madrid had bedacht nog voordat dit staaltje van onvervalste fictie werd achterhaald door de onthutsende werkelijkheid. Een wetenschap die op zich een extra dimensie wist toe te voegen aan het verbijsterende verhaal.
In Camouflage neemt Paul Goeken de lezers mee naar de diepe wateren van Gran Canaria en naar de binnenlanden van Marokko, waarbij je vol afgrijzen meelift in de vaart van het wereldwijde terrorisme. De denkwijze van de meest gewelddadige extremisten, de manier waarop de arme bevolking wordt ingezet voor de strijd en de meest kromme rechtvaardigingen die hiervoor gevonden worden binnen het geloof. En dat allemaal verpakt in een verhaal dat beangstigend dicht bij de werkelijkheid ligt. Maar Goeken weet het allemaal aan elkaar te lijmen met een hele vlotte manier van vertellen en met een goed en aanstekelijk gevoel voor humor.
Eten haaien ook auteurs?, vroeg een recensent onlangs in Vrij Nederland. Een rare vraag, vond ik een paar weken geleden. Inmiddels heb ik daar een gedeeltelijk antwoord op. Ik hoop het niet! Ik hoop werkelijk waar van niet. Met Camouflage heeft Paul Goeken bewezen dat hij is uitgegroeid tot de enige echte concurrent voor Clive Cussler. En dat hij het verdiend om veel meer erkenning te krijgen dan nu het geval is. Een uitstekende keus voor iedereen die gezond wil eten in het rijke menu van de Nederlandse misdaadauteurs.
1
Reageer op deze recensie