Na het lezen van dit afsluitende deel ben ik dan ook heel erg benieuwd naar al het nieuwe dat de toekomst gaat brengen.

Hoewel de reeks van Henning Mankell over inspecteur Kurt Wallander met De Blinde Muur in feite is afgesloten, verscheen er eerder dit jaar toch nog een aanvulling in de vorm van deze bundeling met vijf verhalen. Hierin komen de jaren van Wallander aan bod die voorafgingen aan het eerste boek in deze serie en krijgen de lezers inzicht in zijn jonge jaren. Een heel aardig gegeven, vooral omdat het Mankell de mogelijkheid bood een aantal zaken te verklaren die in de acht voorgaande delen regelmatig om de hoek kwamen kijken. Het huwelijk van Kurt Wallander bijvoorbeeld en – vooral – zijn pijnlijk scheiding. Maar ook zijn eerste jaren bij de politie, de messteek die bijna een einde aan zijn leven had gemaakt en de verhuizing van zijn vader naar het platteland van Löderup. En natuurlijk ook diens plotselinge vakantie naar Egypte en het begin van de ziekte die Rydberg, het grote voorbeeld van Kurt Wallander, uiteindelijk fataal zou worden.

De twee grootste verhalen zijn tevens de twee belangrijkste redenen om dit boek aan te schaffen. Los van het feit dat iedere fan van Mankell uiteraard zijn of haar verzameling compleet wil hebben. De eerste stappen van Wallander als politieagent en zijn verkering met Mona zijn prachtig leesmateriaal. Ondanks dat hij nog geen echte rechercheur is, blijkt zijn enorme ambitie al aanwezig te zijn en komt zijn verloofde regelmatig op de tweede plaats. Maar ik moet eerlijk zeggen dat zij ook wel heel weinig geduld met hem heeft en je zou haast zeggen dat het huwelijk vanaf het eerste moment gedoemd was om te mislukken. Na het verhaal rondom de messteek is ook het afsluitende verhaal over de moord op een drugsdealer en twee oudere vrouwen van een zeer hoog niveau. De vader van Kurt Wallander is daarin prominent aanwezig en zorgt voor behoorlijk wat problemen. Daarnaast zijn ook de mankementen aan de auto van de inspecteur weer een duidelijke rode draad, evenals zijn doorlopend lege koelkast en zijn moeite om regelmatig de was te kunnen doen.

In totaal telt De Jonge Wallander ruim vijfhonderd pagina’s, maar het is opvallend dat er een veel groter lettertype is gebruikt dan in de voorgaande boeken. Hierdoor is deze bundel een heel stuk dikker (en dus ook duurder) uitgevallen dan eigenlijk nodig was geweest. Een beetje geldklopperij van de uitgeverij, maar de mooie uitvoering van het boek maar weer veel goed. De drie kortere verhalen zijn duidelijk minder dan de twee reeds genoemde en maken dat het totaal net niet de kwaliteit krijgt die zo kenmerkend is voor de boeken van Henning Mankell. Maar uiteraard is het wel leuk om een aardig overzicht te krijgen van het verleden van Kurt Wallander en het maakt de serie nu op een goede manier helemaal af. Persoonlijk heb ik de boeken van Henning Mankell vrij laat ontdekt, maar heb ik ze uiteindelijk in een paar maanden tijd allemaal gelezen. Na een wat weifelend begin kan ik mij inmiddels een grote fan noemen en heb ik van een groot aantal boeken enorm genoten. Na het lezen van dit afsluitende deel ben ik dan ook heel erg benieuwd naar al het nieuwe dat de toekomst gaat brengen en hoop ik dat de nieuwe boeken snel in een vertaling worden uitgebracht.

Ik hoop dat Linda Wallander in de voetsporen van haar vader kan treden en dat het Henning Mankell gaat lukken om voor de tweede keer een serie van grote allure af te leveren. Maar bovenal hoop ik dat in die nieuwe delen ook nog regelmatig iets over Kurt Wallander te lezen zal zijn en dat de vele fans op die manier toch nog te weten gaan komen of de oude inspecteur zijn dromen kan gaan verwezenlijken. Een oude boerderij net buiten Ystad, een nieuwe vrouw en mogelijk één of twee honden. Ik gun het hem namelijk van harte…