Een hele leuke misdaadroman

met een aantal aardige wendingen en een best wel verrassend einde. ,In het kleine Sowerbridge wordt de 93-jarige Lavinia Fanshaw, samen met de bij haar inwonende verpleegster Dorothy Jenkins, op brute wijze vermoord. De politie komt al snel op het spoor van de jonge Ier Patrick O’Riordan, bij wie thuis enkele juwelen van Fanshaw worden gevonden. De familie O’Riordan staat zeer slecht bekend in het dorp en de meeste inwoners hebben dan ook al snel hun mening klaar. Op de dag dat het proces begint, wordt het huis van de ouders van de verdachte in brand gestoken en komen er langzaam maar zeker ook andere zaken aan het licht.

In het verleden heb ik al andere boeken van Minette Walters gelezen. Ik begon met De Echo en kwam daarna ook terecht bij Het Heksenmasker en De Donkere Kamer. Hoewel ik het allemaal goede boeken vond, sprak de schrijfstijl van Walters mij nooit zo heel erg aan. Het was voor mijn smaak een beetje té Engels, met uitvoerige beschrijvingen van landschappen en op de achtergrond bijna letterlijk de geur van verse thee met een wolkje melk. Daar is natuurlijk helemaal niets mis mee en het zegt ook weinig over de kwaliteiten van Minette Walters. Maar dat ondefinieerbare dat bij het lezen van een boek de vonk wel of niet doet overspringen, was voor mij nooit volledig aanwezig. Vandaar dat ik na het lezen van de drie bovengenoemde boeken nooit meer verder ben gegaan met de rest van de door haar geschreven thrillers. Maar bij toeval kwam ik in een donker hoekje van mijn boekenkast onlangs dit dunne boekje tegen, dat in 1999 werd weggegeven als geschenk bij de Maand van het Spannende Boek. Al die jaren had het ongelezen op een plank gestaan en had het constant aan mijn aandacht kunnen ontsnappen. Toen ik het echter weer in handen kreeg, besloot ik het te lezen aangezien een kleine honderd pagina’s natuurlijk nauwelijks een obstakel mag worden genoemd.

En vanaf de eerste pagina’s had het verhaal mij meteen te pakken. De moord op twee bejaarde dames en een mogelijke Ierse moordenaar is het middelpunt van een verhaal over een typisch Engels dorpje, waar een aantal inwoners zich duidelijk verheven voelen boven de rest. Het mikpunt van alle arrogantie is het licht criminele gezin O’Riordan, wat in de ogen van de naar status hunkerende bewoners een blamage is voor de kleine gemeenschap. Maar is deze superieure houding tegenover het gezin een reden om hun zoon als moordenaar te bestempelen van de twee vrouwen? En is het tevens het startschot om – in afwachting van het proces – de ouders van Patrick O’Riordan dusdanig onder druk te zetten dat zij mogelijk gaan overwegen hun huis in Sowerbridge te verkopen? De eveneens Ierse Siobhan Lavenham denkt van wel en doet haar best om de politie ervan te overtuigen dat er meer aan de hand is dan zij mogelijk denken. Dat de familie O’Riordan niet zo slecht is als de bevolking misschien denkt. Maar weet Lavenham echt wel waar zij over praat? Of is er meer aan de hand dan zelfs zij kan vermoeden?

Een heleboel vragen die in het dunne De Tondeldoos echter allemaal worden beantwoord. Een hele leuke misdaadroman dus, met een aantal aardige wendingen en een best wel verrassend einde. Ondanks mijn lichte vooroordelen over Minette Walters heb ik van dit verhaal genoten en bestaat dus de kans dat ik binnenkort toch weer eens een ander boek van deze Engelse schrijfster ga aanschaffen. Aan keuze geen gebrek, want er zijn er in een Nederlandse vertaling inmiddels al meer dan tien verschenen!