Een satire op de voetbalwereld

Eigenlijk had ik er niet zoveel zin in. “De tranen van Kuif den Dolder”. Een satire op de voetbalwereld. Een roman over de beste voetballer die Nederland nooit heeft gekend. Ik kon mij er van te voren niet echt een voorstelling van maken en kende Nico Dijkshoorn voornamelijk van zijn columns en zijn korte verhalen. Van zijn aanwezigheid bij het televisieprogramma dat toen nog Voetbal International werd genoemd en natuurlijk van de woensdagavond bij DWDD. De columns van Dijkshoorn over voetbal zijn altijd een waar genot, maar om dan nu plotseling een voetbalroman te moeten lezen? Nou ja… moeten. Het was natuurlijk mijn eigen keuze, maar aangezien ik bijna alle andere boeken van hem al had gelezen, had ik het gevoel dat ik feitelijk geen keuze had. “De tranen van Kuif den Dolder” hoorde er ook bij en dus ontkwam ik niet aan het boek over de voetballer uit het Drentse Uffelte.

Vanaf de eerste tien pagina’s wist ik het echter al zeker: dit was een geweldig boek. Prachtige anekdotes van Zweep Dukels, Bokke Roet, Kuitje Ruwiel, Graatje Piep, Touw Reuk, trainer Dolf Seegers en nog veel meer kleurrijke personages die allemaal iets onthullen over de legendarische Kuif den Dolder. Een fantastische spits, die altijd scoorde en inmiddels anoniem in Almere woont. In een flat. Op tweehoog. Wat een tragedie. Zo’n talent, zo’n begenadigde voetballer. Nu eenzaam en alleen in de stad waar Nico – net als ik – ook woont.

“De Tranen van Kuif den Dolder” is een roman die leest als een biografie. Het zit werkelijk tot de nok toe gevuld met humor. Onweerstaanbare humor, als je een liefhebber bent van voetbal. En van Nico Dijkshoorn. Het is zeer herkenbaar, vooral als je zelf – op welk niveau dan ook – hebt gevoetbald, maar ook ontroerend mooi geschreven. Het boek pakt je meteen vanaf de eerste regels en als je wilt lees je het in een paar uur uit. Het verhaal telt namelijk nog geen tweehonderd pagina’s, maar omdat de tranen je regelmatig over de wangen lopen van het lachen, doe je er waarschijnlijk toch wat langer over. Vooral omdat heel veel stukken de moeite van het opnieuw lezen absoluut waard zijn en je als lezer al snel doorhebt dat je eigenlijk niet wilt dat het verhaal te snel is afgelopen.

Kuif was een fenomeen bij VV Uffelte maar zijn enorme talent reikte zelfs tot Italië, waar de scouts van AC Milan er alles aan deden om hem naar de voormalige topclub te halen. Alleen Kuif was namelijk in staat de verloren grootsheid van deze club te herstellen. De Italianen zagen in dat Kuif den Dolder een uniek talent was en waarschijnlijk de beste voetballer die ooit het rood/zwart zou dragen. Helaas liep het anders en verdween de spits volledig in de anonimiteit.

Met “De Tranen van Kuif den Dolder” heeft Nico Dijkshoorn misschien wel het ultieme voetbalboek geschreven. Dat het van de eerste tot laatste letter allemaal verzonnen is, maakt feitelijk niet uit. Het boek ademt gewoon voetbal, het zou zo maar een echte biografie kunnen zijn van een enorm talent. Het bestaat voor het grootste deel uit allerlei onzinnige interviews met de meest idiote personages die je maar kunt bedenken. Mensen die Cruijff en Van Hanegem maar uitslovers vonden. Jankers. Omdat ze met hun eigen held het ultieme voetbalwonder hadden gezien. De man die zijn neus ophaalde voor een no-look pass. Omdat hij juist wél keek. Hij keek en deed daar verder niet moeilijk over. Dat was typisch Kuif den Dolder.

Het einde van het boek is op het oog wat minder uitgewerkt, maar past eigenlijk wel weer exact binnen het mysterie van de voetballer die Kuif den Dolder nooit is geweest. Hou je van voetbal? Denk dan niet langer na en lees dit boek. Je komt niet meer bij van het lachen!