Wát een geweldige auteur en wát een fantastisch boek!

Een nieuw boek van Michael Connelly is altijd iets om naar uit te kijken, vooral als Harry Bosch de hoofdrol mag spelen. De rechercheur is al weer enige tijd werkzaam op de afdeling Onopgeloste Zaken, hetgeen vorig jaar met Slotakkoord een werkelijk geweldig boek tot gevolg had. Haast niet te overtreffen zou je denken, maar met Echo Park laat Connelly duidelijk merken dat de gangbare wetten waar wij als normale stervelingen aan gebonden zijn, niet opgaan voor deze auteur. Hij presteert namelijk het welhaast onmogelijke door de kwaliteit van Slotakkoord haast achteloos te evenaren en soms zelf te overtreffen. Het verhaal is weer zo ontzettend goed en boordevol spanning, emotie en verrassende wendingen, dat je jezelf kan afvragen waar het met de boeken rondom Harry Bosch uiteindelijk moet gaan eindigen. Hoe kan een auteur zichzelf steeds maar weer overtreffen en de lezers keer op keer weer zo verrassen? Hoe kan hij zijn belangrijkste hoofdpersoon zo goed uitwerken en toch nooit het punt bereiken waarop het voorspelbaar en een herhaling van zetten gaat worden? Hoe kan je de lezers steeds weer moeiteloos een toch vaak gruwelijk verhaal intrekken en ze tot de laatste letters geboeid en bijna ademloos aan het boek gekluisterd houden? En naar adem laten snakken als op het eind alle brokjes informatie keurig op hun plaats vallen. Het is werkelijk onvoorstelbaar en ongelofelijk knap en maakt dat er slechts één conclusie mogelijk is. In het land van de thrillers is Michael Connelly de absolute koning.
In 1993 onderzocht Harry Bosch de verdwijning van Marie Gesto, maar kon hij de jonge vrouw uiteindelijk niet vinden. Dertien jaar later wordt Raynard Waits opgepakt als verdachte van twee afschuwelijke moorden en om de doodstraf te ontlopen bekent hij nog negen andere moorden, waaronder die op Marie Gesto. Harry Bosch krijgt de opdracht om Waits te ondervragen en ontdekt tot zijn grote afschuw dat hij in 1993 mogelijk een blunder heeft gemaakt, waardoor de moordenaar toen op vrije voeten bleef en door kon blijven gaan met het maken van slachtoffers. De ergste nachtmerrie voor iedere rechercheur lijkt werkelijkheid te worden. Samen met zijn partner Kiz Rider duikt Harry Bosch opnieuw in alle feiten en gegevens uit het oude onderzoek en blijkt Raynard Waits de politie inderdaad naar het verborgen graf van Marie Gesto te kunnen brengen.
De wanhoop en het schuldgevoel van de rechercheur spat werkelijk van het papier af en maakt Bosch menselijker dan ooit. Hij zoekt de schuld niet bij een ander, maar begrijpt gewoon niet dat hij ooit zo’n fout heeft kunnen maken. De verdwijning van Marie Gesto is altijd aan hem blijven knagen en in feite heeft hij het onderzoek nooit gestaakt. Maar ondanks de nieuwe bewijzen die op tafel komen, krijgt hij toch een slecht gevoel over de rol van de hulpofficier van justitie. Op de voor hem zo kenmerkende manier gaat Bosch weer op onderzoek uit en begint hij te twijfelen aan de redenen van Waits om de moord op Gesto te bekennen. Het is uiteindelijk het begin van een adembenemende jacht naar de waarheid, waarin de rechercheur voor de zoveelste keer in zijn loopbaan ontdekt dat er voor veel mensen andere belangen zijn dan die op het eerste gezicht duidelijk zijn. Om de onderste steen boven te krijgen begeeft Harry Bosch zich vaak op het randje van het toelaatbare en gaat daar soms zelf duidelijk overheen. Gaat het onderzoek naar de moordenaar van Marie Gesto hem zijn baan kosten? Of nog erger?
Pas op de laatste pagina’s komt het uiteindelijk tot de ontknoping en wordt alles volkomen duidelijk. Waarna je met een misselijkmakend besef van wanhoop en ongeloof moet constateren dat het boek uit is en je waarschijnlijk weer een heel jaar moet wachten op een nieuw deel in de serie over rechercheur Harry Bosch. Om vervolgens te beseffen dat Michael Connelly mogelijk de enige auteur is die zo’n heftige reactie teweeg kan brengen. Wát een geweldige auteur en wát een fantastisch boek!