Het maakt de serie over inspecteur Rebus zo onweerstaanbaar goed en het zorgt er allemaal voor dat de verveling nauwelijks kan toeslaan.

Nadat inspecteur John Rebus in Kat & Muis de moordenaar van vier jonge meisjes heeft gegrepen, staat hij plotseling te boek als een expert op het gebied van seriemoordenaars. Vandaar dat de politie van Londen besluit een beroep op hem te doen als ook daar een aantal vrouwen zijn vermoord. De moordenaar krijgt als bijnaam De Wolfman toegewezen, maar laat nauwelijks aanwijzingen achter die de politie kan gebruiken. Rebus wordt in Londen gekoppeld aan George Flight, de rechercheur die belast is met het onderzoek, maar die inmiddels de wanhoop nabij lijkt te zijn. Maar ook Rebus weet in eerste instantie nauwelijks waar hij moet beginnen en kan zich met zijn zware Schotse dialect soms ook nauwelijks verstaanbaar maken. Daarnaast zijn niet alle politiemensen in Londen zo blij met de inmenging van buitenaf en lijkt de oplossing van de moordzaak verder weg dan ooit. Maar terwijl de Wolfman steeds meer slachtoffers gaat maken, weet Rebus toch een paar kleine successen te boeken en begint hij op geheel eigen wijze een aantal initiatieven te ontplooien die niet allemaal zonder gevaar blijken te zijn.

Voor de tweede keer krijgt inspecteur Rebus met een seriemoordenaar te maken, maar in deze voor hem vreemde omgeving is het een stuk moeilijker om grip op de zaak te krijgen. De invalshoek van Ian Rankin is bij Hand & Tand ook een stuk anders dan bij Kat & Muis en in zijn derde thriller in de reeks wordt de personage van de moordenaar veel meer uitgewerkt. Je krijgt indrukken van de dader en van z’n gedachtegang, terwijl je ook mag meekijken over de schouder van de patholoog anatoom. Het is allemaal een stuk bloederiger dan in het eerste boek van Rankin, maar nergens gaat het verhaal over de scheef. Het politiewerk blijft centraal staan en je voelt doorlopend de haast moedeloze frustratie van de mensen die de moordenaar proberen te vinden, samen met hun ergernis om het feit dat er iemand van buitenaf is bijgehaald. Naast de jacht op de Wolfman is er ook weer de confrontatie tussen Rebus en zijn ex-vrouw, die inmiddels in Londen woont en daar een nieuw leven wil proberen op te bouwen. Voor Rebus een goede kans om zijn zestienjarige dochter weer eens te zien en te merken hoever ze inmiddels uit elkaar zijn gegroeid.

De jacht op de seriemoordenaar is meer dan uitstekend maar het allermooiste is de zoektocht van Rebus naar de woonplaats van het dubieuze vriendje van zijn tienerdochter. Hoe hij bijna verpletterd wordt door een televisietoestel dat van bovenuit een flat naar beneden wordt gegooid en zijn daaropvolgende confrontatie met een aantal criminele jongeren. Om vervolgens weer gewoon verder te gaan met het zoeken naar aanwijzingen die kunnen leiden naar de identiteit van de Wolfman. Het geeft allemaal aan dat Rebus geen superheld is, maar wel een goede politieman. Een vasthoudende speurder die alle details binnen een onderzoek op de juiste waarde weet te schatten en altijd zijn eigen weg durft te gaan. Die soms risico’s durft te nemen en verbanden kan leggen tussen verschillende feiten en op die manier weer nieuwe informatie weet te ontdekken. Soms een grijze muis, een man die door zijn beroep en de bijna zelfgekozen eenzaamheid nauwelijks nog tijd heeft voor een leven naast zijn werk. Maar dan toch weer door zijn ontwapenende en wat onzekere houding weer de juiste snaar weet te raken bij een aantal van de vrouwen die hij beroepshalve ontmoet. Het maakt de serie over inspecteur Rebus zo onweerstaanbaar goed en het zorgt er allemaal voor dat de verveling nauwelijks kan toeslaan. Ian Rankin heeft overduidelijk een perfecte formule gevonden.