Onderhoudende verhalen

Ik had nog nooit iets van Hans Dorrestijn gelezen. Ook nooit de behoefte gevoeld om daar enige verandering in te brengen. Het enige wat ik van hem wist was dat hij een notoire hondenhater is en gek op vogeltjes. Prima. Doe je niemand kwaad mee. Waarom dan nooit iets van hem lezen? Misschien dat wat chagrijnige hoofd? Uiteraard een hele slechte reden om de boeken van een auteur voor te negeren, maar zo werkt het soms nu eenmaal. Met de komst van Levi Weemoedt aan de tafel van Mathijs van Nieuwkerk – waarbij ik kennis mocht maken met diens vaak hilarische gedichten – mocht ook Dorrestijn onlangs aanschuiven. Hij las voor uit zijn nieuwe boek “Het rimpel perspectief” en wist bij mij een vrolijke snaar te raken. Sterker nog: net als bij het werk van Weemoedt moest ik voor de televisie erg hard lachen om zijn gedichten. Dat wat chagrijnige en depressieve hoofd bleek in staat tot zeer veel vrolijkheid. Met voor mij de aanschaf van “Het rimpel perspectief” als rechtstreeks vervolg.

Hoe overleef ik de oude dag? Dat is de ondertitel van het boek en Dorrestijn probeert daar in zijn boek de antwoorden op te geven. Hij kijkt wat neerslachtig terug op zijn leven en doet dat met een flinke dosis humor en zelfspot. Afgewisseld met een aantal gedichten steekt hij onder andere de loftrompet af over Harry Bannink, die hij ziet als een van de grootste componisten van deze tijd. Daar is – als je het boek leest – best wel wat voor te zeggen. Dorrestijn spaart zichzelf niet door regelmatig zijn drankzucht en mislukte relaties te benoemen, maar telkens als het té serieus dreigt te worden, komt hij weer met aan aantal originele kwinkslagen. Het zorgt voor mooie en onderhoudende verhalen met veel gemopper maar ook opvallend veel positieve wendingen. Op het eind van het boek besluit Dorrestijn met een opsomming van alle overleden vrienden en kennissen uit zijn leven. Althans, diegene die publiekelijk bekend (horen te) zijn. Sommige stonden heel dicht bij hem en een enkeling kwam niet verder dan een groet of een handdruk tijdens een receptie. De sombere lijst namen past perfect in het boek en zorgt voor misschien wel de meest rake observaties van Dorrestijn.

“Het rimpel perspectief” leest als de trein waar Dorrestijn op bepaalde momenten van zijn leven misschien wel voor had willen springen. Het zorgt voor een glimlach en soms voor vertedering. Het laat je als lezer echter ook wel een beetje achter met het gevoel dat er iets meer in had gezeten. Misschien als Dorrestein het boek had geschreven ná de herontdekking door Nederland van de dichter Levi Weemoedt. Het maakt mij in ieder geval razend nieuwsgierig naar het volgende boek van de auteur. De lichte poëzie in het boek doet namelijk verlangen naar meer.