Wallander is een rechercheur waar je tijdens het lezen al snel sympathie voor voelt.

Johannes en Maria Lövgren worden letterlijk afgeslacht in hun afgelegen boerderij. Op het moment dat de politie ter plaatse is blijkt de vrouw nog te leven, maar even later komt ook zij in het ziekenhuis te overlijden. Uit haar laatste woorden valt op te maken dat de daders mogelijk buitenlanders zijn geweest. Het onderzoek komt in handen van Kurt Wallander, die ontdekt dat de Lövgrens geen vijanden hadden, niet rijk waren en geen geld in hun huis bewaarden. Het motief voor de dubbele moord is daarom een raadsel en over veel aanknopingspunten lijkt hij dan ook niet te beschikken.

Wallander is een rechercheur waar je tijdens het lezen al snel sympathie voor voelt. Hij vergeet soms zijn tanden te poetsen, komt er zomaar achter dat hij hoog nodig schoon ondergoed moet aantrekken, drinkt soms te veel alcohol, leegt langs de kant van de weg zijn volle blaas, ziet zijn gewicht snel toenemen en probeert aan het eind van de maand vaak tevergeefs wat geld over te houden om luxe spullen te kopen. Met andere woorden: het is bijna een mens van vlees en bloed en kan zomaar iemand zijn binnen je eigen kennissenkring. Hoewel hij als politieman de touwtjes duidelijk in handen heeft, blijkt hij binnen zijn privé-leven af te glijden naar een zeer bedenkelijk niveau. Hij kan de scheiding die zijn vrouw Mona in werking heeft gezet niet accepteren en het verloren contact met zijn dochter Linda slaat een groot emotioneel gat in zijn hele bestaan. Psychisch raakt Wallander dan ook behoorlijk van slag, waarbij slapeloosheid slechts één van de vele bijverschijnselen is. Daarnaast verloopt ook de relatie met z’n vader alles behalve soepel waardoor hij nauwelijks nog enige houvast heeft om zich buiten zijn werk om nog enigszins staande te houden. Hij begraaft zich daarom in zijn werk maar twijfelt ook regelmatig aan het feit of hij uiteindelijk wel bestand is tegen de verloedering van de huidige maatschappij.

Net als in Nederland leeft ook in Zweden het immigratieprobleem. In dit eerste boek van Henning Mankell over Kurt Wallander speelt dat gegeven een grote rol en tijdens het onderzoek naar de moord op het oude echtpaar komen veel racistische elementen naar boven drijven. Maar langzaam maar zeker lukt het Wallander om een aantal sporen te vinden die hij kan volgen, maar vaak blijken het doodlopende paden te zijn. In Moordenaar zonder gezicht wordt het klassieke speurwerk van de politie uitstekend in beeld gebracht. De frustratie als er geen resultaten komen, de gevolgen voor het privé-leven van de betrokken rechercheurs, de contacten met de pers en de druk van buitenaf. De schrijfstijl van Mankell is daarbij uiterst prettig, met veel korte zinnen, maar ook zeer gedetailleerde beschrijvingen. De oplossing van de moorden komt uiteindelijk heel onverwachts, nadat het onderzoek op een gegeven moment helemaal vast is gelopen. Het uiteindelijke plot zit verpakt in de laatste dertig pagina’s en ontstaat op een moment dat je er bijna niet meer in gelooft. De politieke lading die in het boek zit verpakt werkt absoluut niet storend maar geeft juist een extra dimensie aan het verhaal. Het maakt de inhoud van het boek zeer herkenbaar en maakt de twijfels van Wallander dat er mogelijk behoefte is aan een heel nieuw soort politiemensen heel begrijpelijk.

Mijn eerste kennismaking met Henning Mankell en Kurt Wallander is mijn heel goed bevallen. Heel jammer dat ik deze boeken nu pas ontdek, maar het voordeel is dat ik er nog zeven ongelezen in de kast heb staan. Ik kan dit boek aan werkelijk iedereen aanbevelen, want je weet niet wat spanning en goed politiewerk is, totdat je een boek van Mankell hebt gelezen.