Om te janken

Je kon er op wachten. Het eerste boek over Nouri. Henk Spaan volgde het jonge wonderkind jaren op de voet en is daarom de logische auteur. Ruim een jaar na dato is het nog altijd moeilijk om over Nouri te lezen. Als fan van Ajax, als geboren en getogen Amsterdammer met zijn roots in Geuzenveld, als ex-speler van DCG, als liefhebber van sport, als mens. Het drama rondom Nouri raakte iedereen keihard. Niet alleen vanwege de hartverscheurende beelden, maar ook en vooral door het feit dat de jonge Marokkaan een heerlijk ventje was. Wie heeft de videoblog over Nouri niet gezien? Al jaren voordat hij in het eerste van Ajax zijn debuut mocht maken, lag de naam van Nouri bij veel volgers en fans van Ajax al op de lippen. Ik schreef ooit op twitter een bericht van – toen nog – honderdveertig tekens. Een eindeloos herhalen van de hashtag #nouri. Zo euforisch was ik na het zien van een wedstrijd van jong-Ajax met Nouri in een absolute hoofdrol. De echte kenners wisten het al vele jaren eerder. Toen Nouri samen met de inmiddels naar PSV vertrokken Bergwijn de verdediging van veel clubs tot opperste wanhoop dreef.

Spaan belicht in zijn boek het zo goed als volledige verhaal van Abdelhak Nouri. Aan de hand van de getuigenissen van vrienden van de voetballer, alsmede klasgenoten, leraren, begeleiders, trainers en allerlei andere mensen die dicht of wat verder bij hem stonden. Het is geen boek geworden om in één keer uit te lezen. Als dat je lukt dan ben je op onvoorstelbare wijze in staat je emoties in bedwang te houden, of je begrijpt helemaal niets van het drama dat zich heeft afgespeeld. Dat tot op de dag van vandaag nog steeds gaande is. Terwijl Frenkie de Jong en Donny van de Beek de sterren van de hemel spelen, ligt Nouri doodstil op bed. De jongen die nu samen met zijn twee vrienden op het middenveld van Ajax en het Nederlands Elftal zou moeten spelen, die jaren en jaren het gezicht van een generatie was geworden en voetballiefhebbers in de gehele wereld in vervoering zou hebben gebracht.

Het is om te janken. Zoveel onrecht. Die kleine Nouri. Voetbal is plotseling onbelangrijk. Stond hij nou maar weer op. Kon hij maar weer lopen en praten. Het feit dat hij zo onvoorstelbaar goed kon voetballen maakt het natuurlijk niet erger. Als het iemand anders was overkomen, was het net zo erg. Maar Nouri…. Wie had er in hemelsnaam een hekel aan hem? Ik zie op dat plein in Geuzenveld nog altijd die jongens in een Feyenoordshirt met het rugnummer 34. Nouri kon als jongen van net 21 al meer bereiken dan al die praatgroepen, politici en burgemeesters bij elkaar. In het boek van Henk Spaan zie je de contouren van wat de toekomst had kunnen brengen. Van de schoonheid, kracht en menslievendheid die Nouri in zich had.

Het boek van Spaan is de eerste aanzet tot meer. Meer boeken, meer verhalen, meer tranen, meer heimwee. Het is alleen allemaal niet genoeg. De leegte is te groot. Een blijvend verdriet. De voetballer Nouri is niet meer.

Het hart van iedere liefhebber huilt.