Enerverend en opzwepend

Bij veel series (zowel in boekvorm als op de televisie) is het laatste deel vaak een lichte teleurstelling. Het bezit dan niet dezelfde kwaliteit als de voorgaande afleveringen of het uiteindelijke slot is onvoldoende uitgewerkt, waardoor je met een lichte kater achterblijft. Ook de liefhebbers van fantasyboeken hebben soms met dit euvel te maken, maar gelukkig bewijst Stan Nicholls met zijn trilogie over de orcs dat hij uit het goede hout gesneden is. De avonturen van de Veelvraten worden op waardige wijze afgesloten in een boek dat bol staat van de actie en net zo enerverend en opzwepend is als de twee voorgaande boeken. De zoektocht van Struyk naar alle artefacten gaat onverminderd voort terwijl ondertussen steeds meer orcs zich bij zijn groep willen aansluiten. Ze zien in hem de leider die hun ras kan bevrijden onder het juk van de wrede Jennesta, die wanhopige pogingen blijft ondernemen om haar magische krachten te vergroten. Hier heeft ze de zogenoemde instrumentaliteiten voor nodig, maar die zijn inmiddels bijna allemaal in het bezit van Struyk, hoewel die nog lang niet weet wat hij hiermee kan doen.

Op zoek naar het laatste artefact en op de vlucht voor hun vijanden komen de Veelvraten weer in contact met zowel de mensen als de overige inwoners van Maras-Dantia. Niet iedereen is de orcs kwaadgezind en ze blijken zelfs in staat om vrienden te maken. Het mooie van de boeken van Stan Nicholls is dat je mening over de orcs al aan het begin van het eerste deel behoorlijk moet worden bijgesteld. De bloeddorstige en oerlelijke wezens blijken wel degelijk over een moraal te beschikken en zijn niet de domme en gewetenloze vechtmachines die ondermeer voorkwamen in de boeken van Tolkien. Een hele prestatie van de auteur om zulke vooroordelen zonder zichtbare moeite bij de lezers weg te nemen. In de veel gevallen zijn het de mensen die het ware kwaad vertegenwoordigen en die uit naam van het geloof boven alle wetten denken te staan. Daarnaast zijn de mensen totaal ongevoelig voor de magie van het land en kappen ze bomen voor het bouwen van hun forten en woningen, graven ze grote stukken land af voor het kweken van allerlei gewassen en leggen ze dammen aan om volledige controle over het water te verkrijgen. Aangezien de meeste andere rassen redelijk afhankelijk zijn van de steeds verder verdwijnende magie, komt er steeds meer weerstand tegen de steeds verder groeiende aanwezigheid van de mensen in Maras-Dantia.

Zonder precies te weten waarom denkt Struyk dat hij met behulp van de vreemde instrumentaliteiten in staat zal zijn een land te vinden dat speciaal gemaakt is voor de orcs. Een veilig toevluchtsoord waar geen andere rassen te vinden zijn en alles aanwezig is voor een lang en vreedzaam bestaan. Maar bestaat dit land echt of zijn het slecht dromen die door de artefacten in zijn hoofd worden geplaatst? Door de steeds verder oprukkende legers van Jennesta krijgen de Veelvraten nauwelijks tijd om over hun toekomst na te denken en moeten ze het steeds weer opnemen tegen vijandige legers. Maar op het moment dat ze denken aan de aandacht van Jennesta zijn ontsnapt, blijkt de strijd pas echt te gaan beginnen. De ontknoping van "Koning van de Schaduw" is meer dan uitstekend en past volledig in het totale verhaal. Het enige nadeel is dat hiermee tevens een eind is gekomen aan het derde deel en de trilogie van Stan Nicholls met een zucht moet worden dichtgeslagen. Maar wat een prachtige serie en wat een adembenemende leeservaring. Dit is een verhaal dat iedereen met belangstelling voor fantasy met veel plezier zal lezen en doen snakken naar meer.