Flitsende dialogen

Van de drie boeken die Pelecanos schreef over de privé-detectives (en voormalige politiemannen) Derek Strange en Terry Quinn, is het weergaloze Soul Circus mijns inziens het allerbeste deel. De serie begon met het veelbelovende, maar voor mij toch licht tegenvallende, Het laatste schot, maar kwam vervolgens goed op stoom met De grote afrekening. Van dat laatstgenoemde tweede deel is dit een overduidelijk vervolg, aangezien het verder gaat waar Pelecanos in het vorige boek was gestopt. Na de moord op de nog zeer jonge Joe Wilder, kwam Derek Strange in aanraking met diens uiterst criminele vader, Granville Oliver. Deze zeer gevreesde leider van een grote misdaadbende in Washington D.C. is opgepakt door justitie en loopt kans om de doodstraf te krijgen. Strange staat gevoelsmatig bij Oliver in de schuld om een zaak uit het verleden en besluit in opdracht van diens advocaten op zoek te gaan mensen die de aanklacht tegen de drugsdealer kunnen verzachten. In de hoop dat de doodstraf kan worden omgezet in een veroordeling tot levenslang. Ondertussen is het oude territorium van Granville Oliver alweer het strijdtoneel van twee nieuwe drugsdealers die allebei op zoek zijn naar de absolute macht.

Eén van de thema’s in dit boek is in feite het gemak waarmee je in Amerika een wapen kan kopen. En hoe de wapenindustrie via het sponsoren van campagnes van politici zich ervan verzekeren dat het recht op het dragen van vuurwapens onomstreden blijft. Bij de mensen die het voor het zeggen hebben althans, want de “gewone” bevolking denkt daar de laatste jaren wel anders over. “Wapens doden geen mensen” is de dooddoener vaak. Het zijn de mensen die de trekker overhalen. De drugsdealers in Soul Circus weten alle zogenaamde wetten en regels makkelijk te omzeilen en hebben een overvloed aan wapens. In de zwarte getto’s lopen zelfs kinderen van dertien jaar met revolvers rond en zijn ook niet te beroerd om ze te gebruiken. Soms omdat ze denken dat het allemaal maar een spelletje is, vaak onder druk van hun criminele omgeving om zich waar te maken binnen een bende. De wet van de straat wordt vaak geschreven in het handschrift van rondvliegende kogels. En George Pelecanos weet die werkelijkheid uitermate goed te beschrijven in zijn boeken, waarin geweld, sex, nog meer geweld en humor elkaar soms razendsnel afwisselen. Met flitsende dialogen blijft het tempo doorlopend hoog en is het soms net of je als lezer midden in de vuurlinie staat. De kogels vliegen je bijna letterlijk om de oren en de treurige leefwereld van de zwarte jongeren in hun soms uitzichtloze situatie wordt pijnlijk op het netvlies getoverd. Een enkeling denkt of hoopt er toch wel degelijk uit te ontsnappen, maar verreweg de meeste zitten simpelweg gevangen in de vicieuze circel van extreem geweld en bovenmatig drugsgebruik.

Aan het eind van het boek komen alle losse eindjes uit de hele trilogie keurig bij elkaar en zijn er nog een aantal heftige emoties te verwerken. Strange en Quinn komen in de loop van het verhaal ook nog in aanraking met Nick Stefanos, eveneens een privé-detective, die de hoofdpersoon is in drie andere boeken van George Pelecanos die nog niet in een Nederlandse vertaling zijn verschenen. Hopelijk gaat dat allemaal nog komen, en wordt ook de trilogie met Marcus Clay en Dimitri Karras (waarvan King Suckerman het eerste deel is) binnenkort hier uitgebracht. Want de boeken van George Pelecanos hebben het in zich om voor de liefhebbers van keiharde thrillers een ware verslaving te worden.