Lezersrecensie
Prachtig en indrukwekkend
Mélissa da Costa studeerde economie en werkte als communicatiemedewerker. Al het blauw van de hemel (2019) is haar debuut. Inmiddels staan er zes romans op haar naam.
Bij de 26-jarige Emile is jong-Alzheimer vastgesteld. Hij besluit de doktoren en het medeleven van zijn familie en vrienden te ontvluchten. Hij koopt een camper en plaatst een advertentie voor een reisgenoot. Joanne, een mysterieuze jonge vrouw, reageert hierop. Het is de start van een adembenemend mooie roadtrip.
Da Costa begint het verhaal volledig vanuit het perspectief van Emile. Joanne blijft lang een vreemde, stille vrouw, over wie de auteur slechts af en toe wat kruimeltjes informatie prijsgeeft.
Al het blauw van de hemel is een heerlijk langzaam voortkabbelend verhaal, zoals de beekjes zijn waar Emile vaak bij zit. Da Costa is zeer gedetailleerd in haar vertelling, zodat de lezer voortdurend met Emile meedenkt en samen met hem zijn verleden induikt. Zijn emoties, gedachtengang zijn intens en zijn conclusies zijn wel openbaringen te noemen. Hij geniet enorm te van de natuur en van hun reis, terwijl ook steeds meer paniek toeslaat als de Alzheimer blijkt op te rukken en dit voor zowel hemzelf als voor Joanne steeds angstaanjagender wordt.
In de tweede helft van het boek verschuift het perspectief deels naar Joanne. In filmische scènes geeft Da Codta haar verleden prijs, waarbij ook de titel van het boek een betekenis krijgt.
Da Costa neemt haar lezers mee de prachtige, woeste natuur van de Pyreneeën in, waarbij ze hen alle zintuigen laat gebruiken. Ze heeft zich tot de bodem verdiept in de geschiedenis van de Pyreneeën en in de gebruiken van de bevolking, maar ook in het ziektebeeld van jong-Alzheimer en meditatietechnieken.
Al het blauw van de hemel is een fantastisch, prachtig geschreven boek om te onthaasten. Het glijdt als een film aan je voorbij. Het verhaal is hartverwarmend, ontroerend en adembenemend, met een paar leuke verrassingen aan het slot. Thema’s als verlies, het leven en vriendschap komen langs, beleefd door twee mensen die door het lot bij elkaar zijn geraakt. Emile en Joanne worden onderdeel van jezelf. Personages die heel moeilijk zijn los te laten. Een enkele keer tref je een boek waarvan het jammer als het uit is. Al het blauw van de hemel is er zo een.
Bij de 26-jarige Emile is jong-Alzheimer vastgesteld. Hij besluit de doktoren en het medeleven van zijn familie en vrienden te ontvluchten. Hij koopt een camper en plaatst een advertentie voor een reisgenoot. Joanne, een mysterieuze jonge vrouw, reageert hierop. Het is de start van een adembenemend mooie roadtrip.
Da Costa begint het verhaal volledig vanuit het perspectief van Emile. Joanne blijft lang een vreemde, stille vrouw, over wie de auteur slechts af en toe wat kruimeltjes informatie prijsgeeft.
Al het blauw van de hemel is een heerlijk langzaam voortkabbelend verhaal, zoals de beekjes zijn waar Emile vaak bij zit. Da Costa is zeer gedetailleerd in haar vertelling, zodat de lezer voortdurend met Emile meedenkt en samen met hem zijn verleden induikt. Zijn emoties, gedachtengang zijn intens en zijn conclusies zijn wel openbaringen te noemen. Hij geniet enorm te van de natuur en van hun reis, terwijl ook steeds meer paniek toeslaat als de Alzheimer blijkt op te rukken en dit voor zowel hemzelf als voor Joanne steeds angstaanjagender wordt.
In de tweede helft van het boek verschuift het perspectief deels naar Joanne. In filmische scènes geeft Da Codta haar verleden prijs, waarbij ook de titel van het boek een betekenis krijgt.
Da Costa neemt haar lezers mee de prachtige, woeste natuur van de Pyreneeën in, waarbij ze hen alle zintuigen laat gebruiken. Ze heeft zich tot de bodem verdiept in de geschiedenis van de Pyreneeën en in de gebruiken van de bevolking, maar ook in het ziektebeeld van jong-Alzheimer en meditatietechnieken.
Al het blauw van de hemel is een fantastisch, prachtig geschreven boek om te onthaasten. Het glijdt als een film aan je voorbij. Het verhaal is hartverwarmend, ontroerend en adembenemend, met een paar leuke verrassingen aan het slot. Thema’s als verlies, het leven en vriendschap komen langs, beleefd door twee mensen die door het lot bij elkaar zijn geraakt. Emile en Joanne worden onderdeel van jezelf. Personages die heel moeilijk zijn los te laten. Een enkele keer tref je een boek waarvan het jammer als het uit is. Al het blauw van de hemel is er zo een.
1
Reageer op deze recensie
