Lezersrecensie
Pas op wie je in huis haalt
De Amerikaanse auteur Nelle Lamarr heeft jarenlang gewerkt als producer en schrijver bij tv. Onder pseudoniem schreef ze al een flink aantal romans. De logé is haar thrillerdebuut.
De Britse uitwisselingsstudent Tanya komt een jaar lang in het welvarende gezin van Natalie en Matt wonen in hun luxe huis in Los Angeles. Voor Natalie is Tanya een welkome afleiding én de kans om haar gezin weer dichter bij elkaar te brengen. De zeventienjarige Paige zit echter niet te wachten op de knappe Tanya die nu in de kamer verblijft die ooit van Anabel was.
Naarmate Tanya zich dieper in het gezin nestelt, wordt haar gelijkenis met Anabel met de dag griezeliger. Tanya lijkt niet alleen op Anabel, iets wat Natalie toeschrijft aan toeval, maar Tanya begint ook echt als Anabel te klinken.
Terwijl Natalie strijdt met haar eigen geheimen en een verleden dat haar achtervolgt, vraagt ze zich in toenemende mate af wie ze nou eigenlijk in huis heeft gehaald.
Lamarr schreef De logé afwisselend vanuit Nathalie en Paige, waarbij ze hun eigen karakter door een geheel eigen schrijfstijl goed weergeeft. De nukkige Paige, met haar snel gooiende wantrouwen, vastbesloten om Tanya te blijven haten; en Natalie, geëxalteerd, een vat vol geheimen, met een alcoholprobleem, nog in de rouw om Anabel. Langzaam verandert haar houding van verruktheid en goed van vertrouwen via twijfel en achterdocht naar angst en woede. Lamarr laat Natalie zover verdwijnen in haar naïviteit, dat de lezer het liefst knarsetandend zou willen ingrijpen.
Al vroeg in het boek zijn er hints naar onvolkomenheden en geheimen, en terwijl de auteur de lezer door het doolhof van leugens en geheimen leidt, kan deze gaandeweg wel een paar eindjes aan elkaar knopen – of kan in ieder geval denken dat te kunnen doen.
Nelle Lamarr stevent af op een spectaculaire ontknoping, waarbij de lezers zich realiseren dat ze hen knap op een verkeerd been heeft gezet. Net als ze opgelucht denken achterover te kunnen gaan zitten gooit de auteur er op de laatste pagina nog een ijzingwekkende twist in.
Lamarr schrijft meeslepend, met fijne opmerkingen als afsluiting van hoofdstukken, die alleen maar meer vragen oproepen. Het resultaat is een zinderende spanning. Anderzijds strooit ze soms een tikje teveel sentiment en het toeval krijgt ook veel kans. Hierdoor lijken zaken wat onwaarschijnlijk, op een manier die neigt naar een spannende roman dan naar een thriller.
De Britse uitwisselingsstudent Tanya komt een jaar lang in het welvarende gezin van Natalie en Matt wonen in hun luxe huis in Los Angeles. Voor Natalie is Tanya een welkome afleiding én de kans om haar gezin weer dichter bij elkaar te brengen. De zeventienjarige Paige zit echter niet te wachten op de knappe Tanya die nu in de kamer verblijft die ooit van Anabel was.
Naarmate Tanya zich dieper in het gezin nestelt, wordt haar gelijkenis met Anabel met de dag griezeliger. Tanya lijkt niet alleen op Anabel, iets wat Natalie toeschrijft aan toeval, maar Tanya begint ook echt als Anabel te klinken.
Terwijl Natalie strijdt met haar eigen geheimen en een verleden dat haar achtervolgt, vraagt ze zich in toenemende mate af wie ze nou eigenlijk in huis heeft gehaald.
Lamarr schreef De logé afwisselend vanuit Nathalie en Paige, waarbij ze hun eigen karakter door een geheel eigen schrijfstijl goed weergeeft. De nukkige Paige, met haar snel gooiende wantrouwen, vastbesloten om Tanya te blijven haten; en Natalie, geëxalteerd, een vat vol geheimen, met een alcoholprobleem, nog in de rouw om Anabel. Langzaam verandert haar houding van verruktheid en goed van vertrouwen via twijfel en achterdocht naar angst en woede. Lamarr laat Natalie zover verdwijnen in haar naïviteit, dat de lezer het liefst knarsetandend zou willen ingrijpen.
Al vroeg in het boek zijn er hints naar onvolkomenheden en geheimen, en terwijl de auteur de lezer door het doolhof van leugens en geheimen leidt, kan deze gaandeweg wel een paar eindjes aan elkaar knopen – of kan in ieder geval denken dat te kunnen doen.
Nelle Lamarr stevent af op een spectaculaire ontknoping, waarbij de lezers zich realiseren dat ze hen knap op een verkeerd been heeft gezet. Net als ze opgelucht denken achterover te kunnen gaan zitten gooit de auteur er op de laatste pagina nog een ijzingwekkende twist in.
Lamarr schrijft meeslepend, met fijne opmerkingen als afsluiting van hoofdstukken, die alleen maar meer vragen oproepen. Het resultaat is een zinderende spanning. Anderzijds strooit ze soms een tikje teveel sentiment en het toeval krijgt ook veel kans. Hierdoor lijken zaken wat onwaarschijnlijk, op een manier die neigt naar een spannende roman dan naar een thriller.
1
Reageer op deze recensie