Lezersrecensie
Indringend
Cobi van Baars was kunstschilder toen ze in 2017 begon met schrijven. Met De onbedoelden, haar vierde roman, behaalde ze in 2023 de shortlist van de Libris Literatuur Prijs.
In de jaren ’60 van de vorige eeuw bevalt ongehuwde jonge vrouw in het katholieke Limburg van een tweeling. Haar ouders verplichten haart om de meisjes af te staan. Wat ze niet weet, is dat de tweeling van elkaar gescheiden wordt en apart van elkaar zullen opgroeien. Als dit jaren later wordt onthuld, begint hun zoektocht.
De onbedoelden is gebaseerd op waargebeurde feiten. Het verhaal wisselt van perspectief tussen de twee zussen, maar daarboven schrijft ook een verteller mee, die een rol als regisseur heeft. Van Baars schrijft beeldend, heel mooi en met psychologisch inzicht slaagt ze erin het puntje precies op de i te zetten. In de dialogen gebruikt de auteur geen aanhalingstekens, hetgeen afstand schept en de lezer het gevoel geeft om erboven te zweven. Haar stijl doet denken aan die van Anjet Daanje.
De auteur laat haar lezer goed de verschillen voelen tussen de tweelingzussen Aaf en Annemarie – of Miek, zoals Aaf haar noemt. De een is doortastender da de ander, maar de een heeft ook meer geluk gehad met haar adoptie-ouders en onderhuids nemen ze dat van elkaar waar. Gevoelens van jaloezie dwarrelen wel rond, ook tussen Aaf en haar andere zus, de eveneens geadopteerde Brechtje.
Den zoektocht naar hun biologische oorspong doen ze samen en deze tocht duurt jaren. Eerst naar hun ouders, en dan naar het gat tussen hun geboorte en de adopties. Schrijnend is de situatie in de zogenoemde doorgangshuizen uit die tijd, waar ongewenst zwangere meisjes hun kind moesten krijgen om het onmiddellijk af te staan. De onvriendelijke sfeer, de hardvochtigheid die in die tijd als normaal gezien werd, heeft de auteur realistisch weergegeven. Het toont een bijzonder indringend tijdsbeeld, dat heden ten dage waarschijnlijk alleen maar afschuw oproept.
De onbedoelden is een prachtig geschreven roman over beloftes, familiebanden, missers en toeval.
In de jaren ’60 van de vorige eeuw bevalt ongehuwde jonge vrouw in het katholieke Limburg van een tweeling. Haar ouders verplichten haart om de meisjes af te staan. Wat ze niet weet, is dat de tweeling van elkaar gescheiden wordt en apart van elkaar zullen opgroeien. Als dit jaren later wordt onthuld, begint hun zoektocht.
De onbedoelden is gebaseerd op waargebeurde feiten. Het verhaal wisselt van perspectief tussen de twee zussen, maar daarboven schrijft ook een verteller mee, die een rol als regisseur heeft. Van Baars schrijft beeldend, heel mooi en met psychologisch inzicht slaagt ze erin het puntje precies op de i te zetten. In de dialogen gebruikt de auteur geen aanhalingstekens, hetgeen afstand schept en de lezer het gevoel geeft om erboven te zweven. Haar stijl doet denken aan die van Anjet Daanje.
De auteur laat haar lezer goed de verschillen voelen tussen de tweelingzussen Aaf en Annemarie – of Miek, zoals Aaf haar noemt. De een is doortastender da de ander, maar de een heeft ook meer geluk gehad met haar adoptie-ouders en onderhuids nemen ze dat van elkaar waar. Gevoelens van jaloezie dwarrelen wel rond, ook tussen Aaf en haar andere zus, de eveneens geadopteerde Brechtje.
Den zoektocht naar hun biologische oorspong doen ze samen en deze tocht duurt jaren. Eerst naar hun ouders, en dan naar het gat tussen hun geboorte en de adopties. Schrijnend is de situatie in de zogenoemde doorgangshuizen uit die tijd, waar ongewenst zwangere meisjes hun kind moesten krijgen om het onmiddellijk af te staan. De onvriendelijke sfeer, de hardvochtigheid die in die tijd als normaal gezien werd, heeft de auteur realistisch weergegeven. Het toont een bijzonder indringend tijdsbeeld, dat heden ten dage waarschijnlijk alleen maar afschuw oproept.
De onbedoelden is een prachtig geschreven roman over beloftes, familiebanden, missers en toeval.
3
Reageer op deze recensie