Onderhoudend, maar oppervlakkig

Alex Ahndoril is de nieuwe alias van het Zweedse schrijversechtpaar Alexandra en Alexander Ahndoril, dat eerder schreef onder de naam Lars Kepler. Als Alex Ahndoril zijn ze een serie detective begonnen rondom privédetective Julia Stark. Ik sluit mijn ogen is het tweede boek.

Zeven jaar geleden pleegde actrice Bianca Salo’s verloofde Nicolás zelfmoord. Zij raakte helemaal van de kaart en de voorstellingen wedren stopgezet. Nu is het volledige ensemble weer bij elkaar om opnieuw te gaan spelen, maar nog voor de repetities zijn begonnen beseft Bianca dat ze gestalkt wordt – door haar dode verloofde. Ze roept de hulp in van privédetective Julia Stark, die ontdekt dat er veel onduidelijkheden zijn rond het overlijden van Nicolás. Als vervolgens blijkt dat iemand in haar kleedkamer brand heeft gesticht, raakt Bianca in paniek. En dan komt Julia’s onderzoek in een stroomversnelling.

De proloog geeft al gelijk duidelijkheid over wat Julia als kind heeft meegemaakt, waar haar trauma vandaan komt. Haar ptss maakt haar een onconventionele vrouw, omgeven door een waas van geheimzinnigheid en met op het eerste gezicht onbegrijpelijke gewoontes. Ook wat er is misgegaan tussen haar en haar ex Sid verklaren de auteurs nergens.
Behalve Julia komt ook de vrolijke, positieve Bianca goed uit de verf. De rest van de personages blijven vager, meer op de achtergrond.

De schrijfstijl van dit schrijversduo doet onwennnig aan, ondanks hun jarenlange ervaring als Lars Kepler. Er zijn twee goed van elkaar te onderscheiden stijlen te ontdekken. Of dat dan dan de twee afzonderlijke leden van dit duo zijn, is niet bekend natuurlijk. Enerzijds vallen stukken op met korte, simpele, opsommende zinnetjes met vaak teveel zinloze details, een stijl die het goed zou doen in een opstel van kinderen op school. Anderzijds zijn er veel beter lopende gedeeltes met langere, goed geformuleerde zinnen, die de lezers meer gelegenheid geven om het verhaal echt te kunnen ervaren. Toch - het boek als geheel, Julia’s manier van praten, de reacties van andere personages, alles geeft constant een beetje vervreemdend gevoel.

Ik sluit mijn ogen is een echte ouderwetse detective zonder heel veel spanning; het is een whodunnit zoals Agatha Christie die schreef. Net als de speurneuzen in haar boeken roept ook Julia tegen het einde iedereen bij elkaar om hen met de waarheid te confronteren. Harde actie, bloedvergieten of wilde achtervolgingen zijn ver te zoeken.

Het echtpaar Ahndoril heeft wel gezorgd voor een onderhoudend verhaal. Een beetje oppervlakkig, maar met een leuke, verrassende plot. Het slot is echter onbegrijpelijk abrupt. Het kan niet anders dan dat er een volgend deel komt.