Lezersrecensie
Kun je herinneringen vertrouwen?
Vijfentwintig jaar geleden verdween Willa’s zusje Laika spoorloos. Willa is ervan overtuigd dat haar zus nog in leven is. Ze denkt haar nog steeds overal te zien, op straat, in winkels, in de bus, overal.
Dan ontmoet ze tijdens een etentje een vrouw in wie ze écht haar verloren zus meent te herkennen. Wat begint als een informeel diner verandert in een gedenkwaardige avond waarop alles verandert wat Willa over haar leven dacht te weten.
Zo is het niet gegaan is een meeslepend debuut over hoe onze herinneringen ons vormen en welke leugens we vertellen om eraan te ontsnappen.
Sarah Easter Collins woonde in verschillende werelddelen, maar keerde terug naar Engeland om haar debuut te schrijven.
Dit verhaal pakt gelijk. In kort tijd maken alle personages hun entree, het zijn er best veel, dus lezers moeten in het begin goed bij de les blijven on te onthouden wie wie is, maar ondanks dat slaagt Collins erin om hen te boeien. De onderlinge verhoudingen en de raadsels maken het tot een boek waar de lezer zich heel moeilijk uit kan losscheuren.
Collins vertelt vanuit drie perspectieven. In eerste instantie komen Robyn en Willa beurtelings aan het woord, waardoor zowel hun persoonlijke als hun gezamenlijke geschiedenis aan het licht komen. Later ook Claudette. De verhaallijn van het familie-etentje vormen steeds een tussenstuk, waarbij zaken onbedoeld op de spits gedreven worden.
Zo is het niet gegaan is een roman, maar heeft wel degelijk aspecten van een thriller. De gebeurtenissen rond Laika’s verdwijning hebben een waas van mysterie om zich heen hangen, de vraag wat er met haar is gebeurd hangt boven het hele verhaal. Collins laat steeds verdachtmakingen en dreigingen doorschemeren, ze is heel sterk in de dingen die ze niet zegt om vervolgens later als een donderslag bij heldere hemel met een statement te komen.
Zo is het niet gegaan is knap en slim opgebouwd, geschreven in mooie verhalende stijl, die fijn wegleest.
Het is prachtig hoe stukjes bij elkaar komen en uiteindelijk als vanzelfsprekend in elkaar vallen tot een uiteindelijke ontknoping die evenmin uitgesproken wordt.
Zo is het niet gegaan gaat over familiebanden, over onvoorwaardelijke vriendschap, niet gehinderd door afkomst of milieu, en vooral over herinneringen, waarbij de auteur de vraag op tafel legt hoe maakbaar het geheugen eigenlijk is. En of herinneringen wel echt kloppen.
Een prachtig verhaal, met hoop op meer van deze auteur.
Dan ontmoet ze tijdens een etentje een vrouw in wie ze écht haar verloren zus meent te herkennen. Wat begint als een informeel diner verandert in een gedenkwaardige avond waarop alles verandert wat Willa over haar leven dacht te weten.
Zo is het niet gegaan is een meeslepend debuut over hoe onze herinneringen ons vormen en welke leugens we vertellen om eraan te ontsnappen.
Sarah Easter Collins woonde in verschillende werelddelen, maar keerde terug naar Engeland om haar debuut te schrijven.
Dit verhaal pakt gelijk. In kort tijd maken alle personages hun entree, het zijn er best veel, dus lezers moeten in het begin goed bij de les blijven on te onthouden wie wie is, maar ondanks dat slaagt Collins erin om hen te boeien. De onderlinge verhoudingen en de raadsels maken het tot een boek waar de lezer zich heel moeilijk uit kan losscheuren.
Collins vertelt vanuit drie perspectieven. In eerste instantie komen Robyn en Willa beurtelings aan het woord, waardoor zowel hun persoonlijke als hun gezamenlijke geschiedenis aan het licht komen. Later ook Claudette. De verhaallijn van het familie-etentje vormen steeds een tussenstuk, waarbij zaken onbedoeld op de spits gedreven worden.
Zo is het niet gegaan is een roman, maar heeft wel degelijk aspecten van een thriller. De gebeurtenissen rond Laika’s verdwijning hebben een waas van mysterie om zich heen hangen, de vraag wat er met haar is gebeurd hangt boven het hele verhaal. Collins laat steeds verdachtmakingen en dreigingen doorschemeren, ze is heel sterk in de dingen die ze niet zegt om vervolgens later als een donderslag bij heldere hemel met een statement te komen.
Zo is het niet gegaan is knap en slim opgebouwd, geschreven in mooie verhalende stijl, die fijn wegleest.
Het is prachtig hoe stukjes bij elkaar komen en uiteindelijk als vanzelfsprekend in elkaar vallen tot een uiteindelijke ontknoping die evenmin uitgesproken wordt.
Zo is het niet gegaan gaat over familiebanden, over onvoorwaardelijke vriendschap, niet gehinderd door afkomst of milieu, en vooral over herinneringen, waarbij de auteur de vraag op tafel legt hoe maakbaar het geheugen eigenlijk is. En of herinneringen wel echt kloppen.
Een prachtig verhaal, met hoop op meer van deze auteur.
1
Reageer op deze recensie