Veelbelovende opzet met wat gemiste kansen

In een wereld waar alleen de magyckers van Aimerey magie bedrijven - en dan slechts één spreuk per keer voordat ze 'gelouterd' worden van de herinnering eraan - blijkt de autistische Auric spreuken te kunnen onthouden en uitvoeren. Waarmee hij meteen een gevaar is voor de monopoliepositie en de reputatie van Aimerey. Zijn zus Marit en hij moeten vluchten voor hun leven. Een verhaal dat het eerste is in een reeks, en veelbelovend is in opzet.

Op de plot is niets aan te merken. Wereld waar schurken misbruik maken van hun positie: check. Helden die tegen hun wil betrokken raken: check. Politieke intrige: check. Ook met de worldbuilding in dit verhaal is niets mis. De wereld van het verhaal is intelligent, goed doordacht en spreekt tot de verbeelding. En een autistische hoofdpersoon is zeker een originele invalshoek, die bovendien volledig gerechtvaardigd is in de context van het verhaal - en dus geen 'gimmick'.

Dat het boek op bepaalde punten toch wat minder weet te boeien, heeft met name te maken met de vertelperspectieven en de wat letterlijke schrijfstijl. Om met die eerste te beginnen: het is moeilijk om echt met de personages mee te leven. Veel van de beschrijvingen zijn erg feitelijk. Steeds komt precies aan de orde hoe de personages zich voelen en wat er in hen omgaat, waarbij er niet veel ruimte is voor eigen interpretatie. De relatie tussen Marit en Auric bijvoorbeeld is daardoor weliswaar goed beschreven, en waarschijnlijk een toonbeeld van hoe een relatie met een autistisch persoon zal zijn... maar tegelijkertijd maakt het de relatie moeilijk invoelbaar.

Daarnaast lijken alle personages steeds alle voors en tegens van een situatie af te kunnen wegen voordat ze een beslissing nemen: als ze dit doen, gebeurt er dat, maar als ze zus doen, komen ze zo weer tegen - dus optie 3 is de beste keuze. Terwijl onze keuzes gemiddeld genomen veel meer bepaald worden door intuïtie, 'gut feelings', hoogoplopende emoties. Dat betekent niet dat alle beslissingen een drama moeten zijn, maar hier lijken te veel beslissingen op basis van ratio genomen. En dat lijkt niet realistisch voor de intense situaties die in het boek voorkomen.

Een echt gemiste kans in dit boek is het vertelperspectief: Auric komt nergens zelf aan het woord. Telkens wordt hij van de buitenkant beschreven, vanuit het perspectief van mensen die niets van hem begrijpen of die hem proberen te gebruiken. Wat zijn standpunten zijn, hoe hij komt tot zijn beslissingen, wat het betekent om te zijn wie hij is; dat alles komt niet echt aan bod. En dat werkt vervreemdend. Zo krijgt de held van het verhaal (of in elk geval de meest interessante persoon van het verhaal) eigenlijk een bijrol, en dat is jammer.

Ondanks de twee kritiekpunten is dit een verhaal dat interessant genoeg is om benieuwd te zijn naar deel 2. En ook benieuwd te zijn of Auric daar nu zelf ook aan het woord zal komen.