Makkelijk weg te lezen, maar oppervlakkige thriller

Wanneer in het Tate een mensenbot in een kunstwerk wordt gevonden, rijst de vraag of dit wellicht het bot is van de verdwenen (bijna ex-)man van de overleden kunstenares Vanessa Chapman.

Bij de titel " het blauwe uur" had ik direct de link naar het blauwe uur uit fotografie (de schemering), waarin dingen anders kunnen lijken dan ze zijn. Dat lijkt ook van toepassing op dit boek. Waar ik een spannende meeslepende thriller had verwacht ( "van wie is dit bot en hoe komt het in dit kunstwerk" ) kreeg ik een verhaal met meerdere vertellers (de kunstenares door haar dagboeken en brieven, de conservator, de vriendin) en meerdere sprongen heen en weer in de tijd, en veel randfiguren waardoor het verhaal oppervlakkig bleef. Het is een interessant idee, en dat bleef het ook, een idee.
Het verhaal heeft iets traags, dit kan heel fijn zijn als in die traagheid de personages goed worden uitgediept. Helaas miste ik dat. Eigenlijk bleven alle hoofdpersonages voor mij net te vaag, waar komt bepaald gedrag vandaan, waarom reageren ze zoals ze reageren en wat zijn nou die triggers? De personages hebben bijna allemaal enorme heftige emoties, wat het soms juist ongeloofwaardig maakt.

Het boek leest makkelijk en vlot weg, en is zeker wel aan te raden als fijn weg te lezen boek. Lekker bij de kachel met een dekentje op een verloren zaterdag of bij het water in de zomer. Verwacht niet een " op het puntje van je stoel"- ervaring

Met dank aan Hebban Leesclub voor het mogen lezen en recenseren van dit boek.