Knap opgebouwd

Met Eden (2017) rondt Möring zijn Dante-trilogie af die begon met Dis (2006) en werd opgevolgd door Louteringsberg (2011). De delen zijn uitstekend afzonderlijk te lezen. Trilogie komt zelfs enigszins gekunsteld over. Weliswaar speelt de Joodse zestiger Marcus Kolpa in alle drie de romans een rol. En ook psychotherapeut Mendel Adenauer duikt weer op (Möring introduceerde hem al in zijn debuutroman, Mendels Erfenis, uit 1990). In veel van zijn boeken is de zoekende Jood een terugkerend thema, een ontheemde die op zoek is naar een thuis, ofwel het paradijs. Van verkapte kritiek op de moderne maatschappij, eveneens in eerdere romans aanwezig, kan Möring zich ook in Eden niet onthouden.
Deze roman bundelt twee vertellingen: de eerste is die van een naamloze jongen. Hij vlucht uit de houthakkersgemeenschap waarin hij opgroeit in het “oneindige woud”, een groep semi-verstotenen. De jongen slaat aan het zwerven, door de eeuwen heen, door vele landen. Ook hij is “een wandelende Jood”, die via verhalen zijn relaas vertelt. Op zeker moment wordt hij Niekas genoemd, dan weer De Zwarte. In het begin kan dat tot enige verwarring leiden: hebben we nog steeds met die jongen te maken waarmee de roman begon?
De tweede vertelling is die van Mendel Adenauer. Hij probeert te achterhalen waarom een van zijn patiënten voor de trein is gesprongen. En hij behandelt een patiënt die lijdt onder geheugenverlies, waarmee weer allerlei zijpaden worden ingeslagen.
De twee verhaallijnen zijn ieder in een eigen letter gezet. Maar Möring heeft ook landkaarten opgenomen, dagboekfragmenten en quasiwetenschappelijk werk. Vaak kunnen die laatste onderdelen zonder probleem worden overgeslagen. Eden komt door die verschillende genres enigszins gekunsteld over. Dat compenseert Möring ruimschoots door de verhalen die “de wandelende Jood” vertelt.