Lezersrecensie
Geen pageturner, wel diepgang
Na een hersenvliesontsteking op jonge leeftijd is Lisette Wigman hypergevoelig voor geuren, een handicap die zij bestrijdt door middel van sterk riekende zalfjes onder haar neus te smeren. Als zij haar middelbare school afrondt, gaat zij geneeskunde studeren. Nadat haar vriend Jaap hun relatie beëindigt, besluit de dan eenentwintigjarige vrouw haar studie te onderbreken en een tussenjaar in Miami te nemen. Via vriend Bram komt Lisette terecht bij een welgesteld gastgezin waarvan de vrouw des huizes, Sarah Mae, een hulporganisatie voor daklozen runt. Lisette staat haar bij met eenvoudige medische ingrepen en een luisterend oor voor de uitgestotenen. ’s Avonds ontspant zij zich door rondjes te joggen. Daar ontmoet zij Lenny, een negentienjarige jongen uit de top van de welgestelden.
In Nederland had Lisette nauwelijks vrienden. Bram, een Amerikaans-Nederlandse jongen waarbij ze enkele jaren in de klas heeft gezeten in haar lagereschooltijd, is haar enige steun en toeverlaat, op afstand. Zelf volgt hij een priesteropleiding in de VS. Net als Lisette twijfelt hij over de keuzes die hij tot dan in zijn leven heeft gemaakt. Via Skype onderhouden zij regelmatig onderling contact. Ter plaatse kan Lisette haar beslommeringen delen met Lenny. De twee voeren diepzinnige gesprekken. Als zij op zeker moment kliedernat regenen en zich daarna aan elkaars lichaam warmen, gebeurt iets wat zij beiden niet voor mogelijk hadden gehouden. Na de relatie met Jaap is Lisette gestopt met anticonceptie en dat wreekt zich. Lenny zal dat nooit weten, hij verongelukt het weekeinde na hun one night stand.
“Ze haalde diep adem achter haar masker en terwijl de maatbeker in het apparaat langzaam volliep met vruchtwater en in fijne stukjes geknipte baby, stroomde de atmosfeer van de behandelkamer vol met de geur van bier, sigaretten, reukwater, oud en nieuw zweet, onbestemde etenswaren, pis, stront, menstruatiebloed, gewassen en ongewassen kleren en lijven, medicijnen, ziekte… zo had het in de wachtkamer geroken toen ze het zalfje nog niet onder haar neus smeerde.”
Het werk voor de organisatie van Sarah Mae valt de jonge vrouw steeds zwaarder en de medische ingrepen die Sarah Mae uitvoert op drugsverslaafde vrouwen staan haar op zeker moment zo tegen dat zij terugkeert naar Nederland. Bij gebrek aan een woning trekken Lisette en haar zoontje Wout in bij haar moeder en stiefvader. Vooral moeder, kno-arts, fleurt op van haar kleinzoon. Moederlief is gek op het (lastige) kind. Lisette kan er echter niet aan wennen met haar moeder onder een dak te leven en als haar echte vader als writer in residence voor twee jaar naar Rome vertrekt, betrekt ze zijn appartement. Het is de plaats waar zij als kind is opgegroeid. Eindelijk heeft zij een eigen plek, maar zij heeft niet met de ongenaakbare buurman gerekend die volgens de wandelgangen een veroordeelde crimineel blijkt te zijn en twee boeken heeft geschreven waarin de hoofdpersoon zich op gruwelijke wijze uitleeft op vrouwen. Als dan ook de moeder van Lenny van zich laat horen, wordt de grond onder haar voeten weggemaaid.
Muilperen speelt zich af in de eerste termijn van Donald Trump (if you can’t make it there, I really, truly don’t care). Het is een maatschappijkritische roman. Een pageturner is het zeker niet, maar de gelaagdheid van het boek maakt alles goed. Ook in die zin kan Maria Stahlie zich meten met Jonathan Franzen, Jennifer Egan en Nicole Krauss.
In Nederland had Lisette nauwelijks vrienden. Bram, een Amerikaans-Nederlandse jongen waarbij ze enkele jaren in de klas heeft gezeten in haar lagereschooltijd, is haar enige steun en toeverlaat, op afstand. Zelf volgt hij een priesteropleiding in de VS. Net als Lisette twijfelt hij over de keuzes die hij tot dan in zijn leven heeft gemaakt. Via Skype onderhouden zij regelmatig onderling contact. Ter plaatse kan Lisette haar beslommeringen delen met Lenny. De twee voeren diepzinnige gesprekken. Als zij op zeker moment kliedernat regenen en zich daarna aan elkaars lichaam warmen, gebeurt iets wat zij beiden niet voor mogelijk hadden gehouden. Na de relatie met Jaap is Lisette gestopt met anticonceptie en dat wreekt zich. Lenny zal dat nooit weten, hij verongelukt het weekeinde na hun one night stand.
“Ze haalde diep adem achter haar masker en terwijl de maatbeker in het apparaat langzaam volliep met vruchtwater en in fijne stukjes geknipte baby, stroomde de atmosfeer van de behandelkamer vol met de geur van bier, sigaretten, reukwater, oud en nieuw zweet, onbestemde etenswaren, pis, stront, menstruatiebloed, gewassen en ongewassen kleren en lijven, medicijnen, ziekte… zo had het in de wachtkamer geroken toen ze het zalfje nog niet onder haar neus smeerde.”
Het werk voor de organisatie van Sarah Mae valt de jonge vrouw steeds zwaarder en de medische ingrepen die Sarah Mae uitvoert op drugsverslaafde vrouwen staan haar op zeker moment zo tegen dat zij terugkeert naar Nederland. Bij gebrek aan een woning trekken Lisette en haar zoontje Wout in bij haar moeder en stiefvader. Vooral moeder, kno-arts, fleurt op van haar kleinzoon. Moederlief is gek op het (lastige) kind. Lisette kan er echter niet aan wennen met haar moeder onder een dak te leven en als haar echte vader als writer in residence voor twee jaar naar Rome vertrekt, betrekt ze zijn appartement. Het is de plaats waar zij als kind is opgegroeid. Eindelijk heeft zij een eigen plek, maar zij heeft niet met de ongenaakbare buurman gerekend die volgens de wandelgangen een veroordeelde crimineel blijkt te zijn en twee boeken heeft geschreven waarin de hoofdpersoon zich op gruwelijke wijze uitleeft op vrouwen. Als dan ook de moeder van Lenny van zich laat horen, wordt de grond onder haar voeten weggemaaid.
Muilperen speelt zich af in de eerste termijn van Donald Trump (if you can’t make it there, I really, truly don’t care). Het is een maatschappijkritische roman. Een pageturner is het zeker niet, maar de gelaagdheid van het boek maakt alles goed. Ook in die zin kan Maria Stahlie zich meten met Jonathan Franzen, Jennifer Egan en Nicole Krauss.
1
Reageer op deze recensie